Herkese merhabalar hanımlar, şuan o kadar karmaşık duygular içindeyim ki anlatamam, zaten pesimist biriydim iyice karamsar oldum. Aklınızda kaldımı bilmem ama yaklaşık iki yıldır evliyim ben 29 eşim 33 yaşında, benim 16 yaşındayken alındı yumurtalıklarım çocuğum olmayacağını bile bile evlendik biz donasyon olayını da sonradan karar verdik zaten ama bir türlü başlayamadık.. Ben kendi durumumdan dolayı ne evliliğime ne eşime bir türlü ayak uyduramadım sürekli ayrılık ya da aldatılma korkusu var bilinç altımda psikolojik olarak kendimi hep bu senaryaya hazırlıyorum elimde olmadan.. Ne kendime ne eşime tat aldırmıyorum bu yüzden güçlü durmaya çalışıyorum rşime hep sen olmasan hayatıma devam ederim istediğin an boşanabiliriz yaşın geçmeden evlenebilirsin başkasıyla ben kaderime razıyım asla sana zorluk çıkarmam diyip duruyorum, ve sanırım eşimi de bu yüzden yoruyorum çünkü hep bana bir türlü benimseyemedin diyip duruyor... Ama elimde değil sürekli rüyalarımda beni aldattığını görüyorum her fırsatta sorguluyorum her fırsatta telefonunu karıştırıyorum ve o da bu durumdan fena halde yorulmuş gibi görünüyor ama ne yapsam pozitif düşünemiyorum...
Dün eşimle yine bu tarz muhabbet ederken bana tedaviye başlamaya korktuğunu söyledi. Çünkü olmayacağını hissediyor çünkü ben ona hep bi negatif duygu aşıladım... Ve tedavi olumsuz olursa birbirimize karşı duygularımızın değişeceğinden korktuğunu söyledi. Bi noktada onun ya da benim çocuk ypk nasıl olsa diyip vazgeçeceğimizden korktuğunu söyledi... Galiba bende bundan korkuyorum ve bu yüzden bir türlü başlamıyorum tedaviye. Nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum.
Uzun oldu biraz hakkınızı helal edin içimi dökmek istedim başka birine anlatamam bunları Rabbim bu yolda herkesin yar ve yardımcısı olsun