merhaba, benimle de sevgilim arasında 33 yaş fark var ama 4 yıldır çok iyi anlaşıyoruz,böyle ilişkilere dışarıdan bakanların çoğunlukla söylediği gibi menfaat ilişkisi de değil onun da malı mülkü yok benim de, hatta düzenli bir maaşı bile yok. yani para değildi bizi birleştiren. baba-kız rolü de yok. gayet yaşıt sevgililer gibi eğlenen ve uyumlu bir çiftiz, tıpkı onlar gibi sesimizi duymadan gün"aydın" olmuyor, onlar gibi yeri geliyor kıskanıyoruz, yeri geliyor karşılıklı gülme krizleri yaşıyoruz, bazen de tartışıyoruz, sürekli birbirimizden bir şeyler öğreniyoruz, ona baktığımda sevdiğim adamı görüyorum sadece. sorun bizim ilişkimizde değil çevrenin ve en önemlisi ailenin kabullenişinde. evlilik fikri şu anda çok zor görünüyor çünkü ailemin kabul etmeyeceğini biliyorum. hep biçimde kısılıp kalmışız,uyum için illa boyu, kilosu ve yaşı çok önemliymiş gibi. sanki hayat bir peri masalı, herkes prens ve prenses mi olmalı? dışarıya iyi bir görüntü vermek mi aşkın/evliliğin/hayatın anlamı? yaşıt olan tüm çiftler çok mutlu mu da yaş farkı çok büyük bir engelmiş gibi kabul ediliyor? yaşları uyumlu onlarca çift boşanırken arada yaş farkı çok olan bir çift boşanınca neden bu kadar göze batıyor? dışarıdan gelen değil içten gelen bir korkum oldu hep evet, yaşından dolayı onu kaybetme korkusu ama kimin ne kadar yaşayacağını kim bilebilir Allah'tan başka. çok genç yaşta insanlar da ölebiliyor ne yazık ki. ya da ten uyumsuzluğu yaş farkının sonucu mu, yaşıt çiftler hep tutku dolu mu birbirine karşı? bazı şeyleri yaşamadan eleştirmek çok kolay en iyi uyum 3-5 diye sınırlar koymak...
