Nolur bizden vazgeçme anne...
Şimdiye kadar hep bağırdım çağırdım...
Babamla her tartıştığımda araya giren bir anne vardı.Arkam dağıldığında arkamı toplayan, ben dağıldığımda beni toplayan...Arada bir çekip gidicem bu evden diye tuttururdum...Hayatıma karışmayın artık diye ısrar ederdim.Şöyle bir düşümdüm de galiba ben şimdiye kadar en çok anneme isyan ederdim...
Gitmekle tehdit ettiğim annemin birgün gidebileceği ihtimali hiç aklıma gelmezdi nedense...O güçlüydü çünkü , benim gibi değildi , zzorluklar onu zorlamazdı o baş ederdi.Alınmazdı , kırılmazdı , darılmazdı , ona bişey olmazdı yada ben öyle sanırdım...
Ben hasta olduğumda, yatak döşek yatan, nazlı,kaprisli, şımarık bir kızdım...Kardeşim hastalandığında mızmız bir çocuktu , babam hastalandığındaa katır gibi inatçı bir adamdı...Ben hasta olmaktan korkmadım hiçbir zaman.Biliyodum annem ve babam daima bakardı bana...Babam bazen yatar uyurdu ama annemi uyku tutmazdı...15 yaımdayken bile , kötü bi rüya gördüm korktum gel yanımda yat diyebilirdimmm...
Neyse ne diyordum ; ben bir tek annemin hasta olmasını sevmezdim evde.Nefret ederdim nefret.Ev felç olurdu.Bütün evin işleri bana kalırdı ama sorun bu değildi.Bu sadece görünen kısmıydı.Annem fazla hasta olan bi kadın değil.Hasta oluncada öylee uzun süren biri değil.Çabuk toparlanır yada ne bilim toparlanmış gibi görünür yönetimi , evin sıcaklığını eline alıverir kısa sürede...
BUGÜN HATAMI FARKETTİM...
Annem rahim kanseriymiş...
Nasıl geçer bu hastalık...Üstelik ne nalet bir adı var...Bütün hayatım geliverdi bir an aklıma...İlk defa hayatımın merkezinin sallandığını hissettim.Hayır bu olamazdıı...Canımın en içinin böyle bir sorunu olamazdı...Bunu bu akşam şurda 1 saat önce öğrendim...Midem bulanıyor ve korkuyorum...Baktığım yerler dönüyor, yer ayaklarımın altından kayıyor sanki...Herşeyi baştan yaşamak istiyorum...Hayatımın başrolünün hep kendim olduğunu varsaymıştım , başa dönmek baş kahramanımı annem yapmak istiyorum...Kimbilir belki de hep öyleydi...
Sen güçlüsün di mi anne...Sana birşey olmaz di mi...Yanımdaki yatakda uyuyorsun şimdi.Ve ben korkudan ölüyorum anne.Midem bulanıyor, boğazımdaa bir düğüm takılıyor.Nefes alamıyorum anne alamıyorum...Az önce almış beni karşına anlatıyordun , benim sana moral , teselli vermem gerekirdi ... ardımdan , duygularını aldırmış bu kız, duyguları yok bu kızın diye dedikodusu yapılan ben ; konuşamadım , göz yaşlarıma bile durun diyemedim.Ben değil sen beni teselli ettin...Duygusuzluğum bile zamanı geldiğinde işe yaramadı...Özür dilerim be anne...Sen ne olursa olsun sen vazgeçme bizden...SÖZ VERİYORUM ANNE...
hayatım boyuncaaa asla vazgeçmicem senden...yeter ki sen sıkı sıkı sarıl ve vazgeçme bizden...
Babamla her tartıştığımda araya giren bir anne vardı.Arkam dağıldığında arkamı toplayan, ben dağıldığımda beni toplayan...Arada bir çekip gidicem bu evden diye tuttururdum...Hayatıma karışmayın artık diye ısrar ederdim.Şöyle bir düşümdüm de galiba ben şimdiye kadar en çok anneme isyan ederdim...
Gitmekle tehdit ettiğim annemin birgün gidebileceği ihtimali hiç aklıma gelmezdi nedense...O güçlüydü çünkü , benim gibi değildi , zzorluklar onu zorlamazdı o baş ederdi.Alınmazdı , kırılmazdı , darılmazdı , ona bişey olmazdı yada ben öyle sanırdım...
Ben hasta olduğumda, yatak döşek yatan, nazlı,kaprisli, şımarık bir kızdım...Kardeşim hastalandığında mızmız bir çocuktu , babam hastalandığındaa katır gibi inatçı bir adamdı...Ben hasta olmaktan korkmadım hiçbir zaman.Biliyodum annem ve babam daima bakardı bana...Babam bazen yatar uyurdu ama annemi uyku tutmazdı...15 yaımdayken bile , kötü bi rüya gördüm korktum gel yanımda yat diyebilirdimmm...
Neyse ne diyordum ; ben bir tek annemin hasta olmasını sevmezdim evde.Nefret ederdim nefret.Ev felç olurdu.Bütün evin işleri bana kalırdı ama sorun bu değildi.Bu sadece görünen kısmıydı.Annem fazla hasta olan bi kadın değil.Hasta oluncada öylee uzun süren biri değil.Çabuk toparlanır yada ne bilim toparlanmış gibi görünür yönetimi , evin sıcaklığını eline alıverir kısa sürede...
BUGÜN HATAMI FARKETTİM...
Annem rahim kanseriymiş...
Nasıl geçer bu hastalık...Üstelik ne nalet bir adı var...Bütün hayatım geliverdi bir an aklıma...İlk defa hayatımın merkezinin sallandığını hissettim.Hayır bu olamazdıı...Canımın en içinin böyle bir sorunu olamazdı...Bunu bu akşam şurda 1 saat önce öğrendim...Midem bulanıyor ve korkuyorum...Baktığım yerler dönüyor, yer ayaklarımın altından kayıyor sanki...Herşeyi baştan yaşamak istiyorum...Hayatımın başrolünün hep kendim olduğunu varsaymıştım , başa dönmek baş kahramanımı annem yapmak istiyorum...Kimbilir belki de hep öyleydi...
Sen güçlüsün di mi anne...Sana birşey olmaz di mi...Yanımdaki yatakda uyuyorsun şimdi.Ve ben korkudan ölüyorum anne.Midem bulanıyor, boğazımdaa bir düğüm takılıyor.Nefes alamıyorum anne alamıyorum...Az önce almış beni karşına anlatıyordun , benim sana moral , teselli vermem gerekirdi ... ardımdan , duygularını aldırmış bu kız, duyguları yok bu kızın diye dedikodusu yapılan ben ; konuşamadım , göz yaşlarıma bile durun diyemedim.Ben değil sen beni teselli ettin...Duygusuzluğum bile zamanı geldiğinde işe yaramadı...Özür dilerim be anne...Sen ne olursa olsun sen vazgeçme bizden...SÖZ VERİYORUM ANNE...
hayatım boyuncaaa asla vazgeçmicem senden...yeter ki sen sıkı sıkı sarıl ve vazgeçme bizden...
