çocukların var, eşin var, çevrende insanlar var. evindesin. annen baban belki var. sağlıklısın belki. yürüyebiliyorsun.
benim ise hiç kimsem yok. annemde babamda rahmetli oldu. beynimde tümör var. ameliyat oldum. temizlenmedi üstüne bacaklarımı kaybettim yürüyemiyorum. valilik yardımı ile kimsesiz olarak tedavi görüyorum. ne dayım, ne amcam ne bir akrabam var. kimsesizim. hiç kimse yok hayatımda. iyileşirmiyim bilmiyorum. hergün dayanılmaz sancılar ağrılar çekiyorum. hergün ultrason tomografi, serum, iğne tonlarca ilaç..... ihtiyaçlarımı bile kendim gideremiyorum. tekerlekli sandalyeye bile birileri oturtuyor.
29 yayımdayım, bekarım. eğer iyileşirsem gideceğim sınacağım kimsem yok. erkek olsam belki bi çare bulurum. bayanlar için kimsesizlik dahda zor. iyileşmeyi istiyomuyum emin de değilim.
ama hiç bir zaman, ölmek istemedim, hayata küsmedim, lanet etmedim, isyan etmedim. bulunduğum her durumda şükür ettim. Allahtan ise çekerim dedim.
sabredin, mutlaka bizlerde bir gün güleceğiz, belki yarın, belki ahirette ama emin olun güleceğiz.
ben bu halimde bile mutluyum. çünkü Allah canımı henüz almadı. demekki yaşamam gerekiyor, demekki nefes almalıyım O öyle istiyor.
Allah sizinle olsun inşallah.