başlarda gerçekten saatler gün, günler ay gibi geliyordu ama aştım o günleri.
umutsuzluk mudur bu bilmiyorum ama artık benim hakkımda hayırlı olananın çocuk sahibi olmamak olduğuna ve çocuğumun olmayacağına inanıyorum. çok uzak geliyor bana anne olmak fikri 🙁
sürekli dua ediyorum. bebekli çift gördüğümde kahroluyorum. eşimi baba yapamadığıma, anne-babalarımıza torun sevgisini yaşatamadığımıza üzülüyorum. ama içimde bir damala da olacakmış gibi his yok, elimde değil 🙁