canım bu benim de hep çok istediğim bir şeydi ,hatta diyordum ki o kadar annesiz çocuk varken ,onlardan birine annelik etmek varken neden ikinci için uğraşalım , alalım annesiz babasız sevgiye ihtiyacı olan bir bebek , herkes mutlu olsun...Bir gün eşimle konuşurken dedi ki; "yeri geliyor sabrın tükeniyor , kendi çocuğun olduğu halde bağırıp ,belki bir tokat atabiliyorsun iya da ilgilenemediğin anlar oluyor ve sen bunlar için vicdan azabı çekip ağlıyorsun , düşün ki bunları evlat edindiğin çocukta da yaşayacaksın , evlatlık olduğu için değil, doğal olduğu için işte o zaman annesiz babasız bir çocuğa bunları yaptım diye çekeceğin vicdan azabını düşün , ben bu yükün altına girebileceğimi sanmıyorum " dedi... işte bundan sonra çok istediğim bu konuyu kapattık , hak verdim çünkü , yılların ne getireceği belli olmuyor ,şimdiki duygu ve düşüncelerimizle verdiğimiz kararlar yıllar sonra pişmanlıklarımız olabiliyor , ama kendi hayatımız deyip içimize sindirebiliyoruz, fakat başka bir çocuğun hayatını güzelleştirmek için yola çıkıpta ona zarar vermek ya da acı çektirmek beni mahveder,işte biz bu nedenle bu konuyu kapattık tatlım..Farklı bakış açısı dediğin için yazdım, etkilemek için değil u bizim bakış açımızın nasıl değiştiğinin hikayesiydi 🙂