Kizlar yazilarinizi uzun zamandir takip ediyorum..sizin yazilarinizi okudukca rahatliyorum.ben 8 aydir kaynanamla oturuyorum ve inanilmaz mutsuzum...kocamla basbasa sadece balayimizi yapabildik...onun haricinde arada bi istanbula kizinin yanina gidiyor...ben nisanliyken kayinpederim vefat etti ve ikinci kez nisan atti demesinmer die ben nisanliuken ayni evde oturacigimiizi ogrrnip kabul ettim basta ayri ev demistiler sonra nisanlaninca kaynpederde vefat edinve basimiza bu is geldi die beni zorla kabul ettirdiler olmazsa 3 5 ay sonra cikarsiniz dediler ve ben birakin 3 5 ayi ilk aylarimda kaynana sendromuna girdim dusunun ilk gecemizin ertesi gunu evimize birsuru misarir dolustu ben utancimdan yemek bile yiyemedim yok kizim carsafin kiendiyse atalim makinaya bilmem ne benden ince ince carsaf istemeler kafayi yiycektim cok ama.cok zor esimle cok konustum olmuyo alisamiyorum die ama esim de anliycak kapasite olmadigini fark ettim.artik agzini bile acmiyorum cocukta dusunmuyorum bu yuzden anne olmak benim de hakkim ama.mutsuz dunyama bi cocuk dahil etmek istemiyorum ramak kaldi canima kiymaya coook mutsuzum