Nerdeyse bir hafta oldu, arayacak olsaydı arardı zaten. Konu onun araması aramaması değil aslında, tamam etkilendim dedim ama şöyle ne bileyim sanki onu daha öncesinde tanıyormuş hissine kapıldım, sanki hep görüştüğüm bir arkadaşım gibiydi. Ben çok rahat biri değilimdir ama onun tavırları rahat olmamı sağladı. Ben şimdiye kadar hep karşılıksız şeyler yaşadım, hani hoşlandığınız kişinin hareketleri size umut verir, o da benden hoşalnıyor dersiniz ya belki o nezaket gereği sonraki kahve senden olsun demiş olabilir, ama ben bunu görüşelim manasında anlamış olabilirim. Hep karşılıksız şeyler yaşadım dedim ya, bu kendime olan güvenimi azlttı hep ben sevilmeye layık değilim demeye başladım kendime. Çevremdeki insanlar evlilik yaşına geldiğimi hatırlatıp durmadan birileriyle tanıştırma telaşında ama işte kendime olan güvensizliğimden kimseyle tanışmak istemiyorum, beğenilmemek korkusu diyebilirz. Bu tanıştığım kişinin annesi ısrar etti. Hayır dedikçe üstüme gelindi, birşeyler oldu. Herneyse işte şimdi o aramazsa(aramayacakta)içimde zaten var olan hayal kırıklığı daha da büyüyecek. Hep Allahımdan hayırlısını isterim bu işte de öyle. Ama içimde bir yerler acıyor sürekli. Ben de sevmek ve sevilmek istiyorum. Beni ben olduğum için seven biri olsun istiyorum. Etrafıma sahte gülücükler dağıtmaktan bıktımm.Biliyorum çok uzattım, özür dilerim ama o kadar çok doluyum ki, ve bunları paylaşacak kimsem yok. Sizlerle paylaşmak istedim. Biliyorum benim derdim nice insanın derdine göre dert bile değil, ama elimde değil, üzülüyorum işte.