yasemincim hayatta o kadar çok şey yoruyor ki insanı hemde sonunda hiçbir mükafatı olmadan.bazen yorulmak değilde umutsuzluğa kapılıyorum ellerimin boş kalmasından korkuyorum.ben yaptığım işten çabuk sıkılan insanım hemen modum düşer.ama bazen inadım tutar, tuttuğumu koparırım.bu istek yaşadığım hiçbirşeye benzemiyor.sonuna kadar gidicem.tıp imkansız desede bile bigün ben umut ile beklicem.ben doğmamış bebeğimin suretini aklıma getirip sevicem,yeniden yenilenicem.daha dünyaya gelmeden bana güç veriyor.hani insan çocuğu için canını verir ya,ben ona dokunabilmek için herşeyi denicem.onuuuuuuu hepppp sevicem.yılmak yok yasemin ,bir gün o ibişin yüzünü görüceğimizi düşünüp,dolucaz hep.
akşama görüşürüz 
