Zor durumdayim yardima ihtiyacim var
Selam arkadaslar,
Ben yurt disindan katilan bir kardesinizim.
Nereye danisacagimi bilemedim, careyi burda bildim. Belki biri yol gösterir dedim, cünkü inanin aklim haftalardir hic birseye basmiyor.
Yasim 29, almanyada dogdum büyüdüm, annemin her zaman sorunlari vardi, yetim büyüdü ve bizi sevgisiz yetisdirdi. Kasitli yapti demiyorum, oda yasadiklarini ögrendiklerini yasatti bizlere. Siddet görürdük bazen, bicakla üzerimize yürümüslügü var, yasim henüz 10 iken kirli camasir yüzünden evden kovmuslugu. Buna ragmen derslerim okulda cok iyidi. Almanyanin en yüksek okulunda okumaya basladim. Yas 11. Arkadas edinemedim okulda, haliyle evde yasananlardan dolayi biraz korkak yapim vardi. Sinifimda herkes almandi. Bi süre sonra okulda dayak yemeye baslamistim cocuklardan, asaglanmalar dislanmalar vs.. Okulu aksattim korkumdan dolayi. Derslerim kötülesti. Uzun yillar gizledim ailemden okulda durumlari. Kendime zarar vermeye baslamistim 13 yaslarinda, izleri hala durur. Birgün annem vücudumdaki yara izlerini gördü , okulda olan durumlari anlatmak zorunda kaldim. Annem evde hircin, ama disarda özgüvensizdir. Babam kamyon soförü ve genelde dis devletlerde ozamanlar. Gerektigi gibi savunamadi beni müdürün karsisinda. Okulu degistirmek zorunda kaldim. Psikolojim artik yeteri bozulmustu ve sinif ve okul degistirsemde ise yaramadi. Güzel bir kizdim, sevgisiz hissediyordum. Careyi sevgilide bulurum belki dedim. Olur olmaz erkeklerin pesinden gittim. Sözler vaadler verilip yari yolda birakildim. Intihar girisiminde bulundum. Hastaneye kaldirildim. Psikolojik tedaviye baslanildi. Herkesten herseyden elimi ayagimi cekmistim. Ne okula gidiyor nede calisiyordum. Istemiyordum. Ve korkuyodumda insanlardan, güvensizdim. Bütün gün odamda oturur müzik dinler aglardim, bazen yine kollarimi keserdim. Tedavinin faydasini göremedim. Yarida biraktim. Ailevi durumlar hic bir zaman iyi degildi,benim yüzümden dahada bi huzursuzdu herkes evin icinde. Babam alkole basladi, icince bazen beni döverdi, anneme bulasmazdi. Onunla agiz kavgasi yapardi. Sonra annem evden kacti daha fazla dayanamayip. Ben ickici babamla tek kaldim bi müddet. Gece 3 - 4 beni uykudan kaldirirdi ona sofra hazirlamam icin. Gereksiz bagirir cagirir azarlardi , suclusu bendim ya herseyin. Ablamin (evli) israri üzeri annem geri dönmüstü. Yillar gecti psikolojim düzelmedi. Erkekler hala kullanip kullanip atardi beni. Bense gercekten severdim hepsini olabilecegine inanirdim. Sevgiye sefkate actim ama kolay kolay kandirilcak tipde degildim. Nedense yinede kandirildim. Ve bu her defasinda canimi dahada cok acitiyor ve özgüvenimi dahada yitiriyodum. Artik kendimi sevgiye layik görmüyodum. Dine yöneldim namaza basladim huzur buldum. Dua etmeden yatmazdim. Kardeslerim ve ablam evlendi. Ben ailemle kaldim. Bu yil 30 yasima girecegim bazen hala siddet görürüm ailemden , sinirli yapim vardir ama saldirganlik asla! Ama ailem saldirir. Benden 5 yas ufak olan erkek kardesim bile döver. Bunu ilk yaptiginda 14 yasindaydi , ben babama sikayet etmistim, oda aferin oglum diye tebrik etmisti. Öyle aliskanlik hali aldi sanirim. Evlenmeyi kurtulmayi cok istiyorum. Evlatlarim olsun onlari sevgiyle büyüteyim, beni anlayan bir esim, kendi evim olsun huzur olsun cok istiyorum. Herseye ragmen cok sevgi doluyumdur. Kaybetmedim cocuklara hayvanlara ve dogaya olan sevgimi. Allahim birgün cok mutlu etcek biliyorum. Ama ailevi durumlar sürekli kavgalar siddet beni cok yipratti. 24 yasinda kalp krizi gecirdim. Felc ve tekrar kalp krizi gecirme riskim yüksek. Düzenli ilac kullaniyorum 6 yila yakin. Ilaclardan dolayi eklemlerim iltihapli kronik olarak. Agri veriyor cok ama aslinda bu durumu pekte önemsemiyorum. Ben hep mutluluk istedim, bitsin acilarim, artik aglamayayim, sevip sevileyim, ailemin gözünde kardeslerim gibi degerim olsun istedim. Benide anlasinlar,herseyin sorumlusu olarak beni görmesinler istedim. Ama olmadi. Yaranamadim. Is buldum kendime calisiyorum, azda olsa bi gelirim var bunada sükür. Ama para mutlu etmiyor. Farkli seyleri özlüyorum. Cirpiniyorum. Olmuyor. Sevdiremiyorum kendimi aileme. Evden cikmayi düsündüm. En azindan siddet psikolojik baskidan kurtulurum dedim. Belki toparlarim dedim öylece. Onada param yetmiyor. Babam hala düzenli alkol kullanir. Eskiden dövmezdi annemi , nadirde olsa onada saldiriyor artik ve ben annemi dövme beni döv diye yalvaririm. Bunu annem benim icin hic bi zaman yapmamis olsada. Ne yapacagimi bilmiyorum. Ölümü dahi düsünüyorum. Allahtan korkmasam yapacagim. Ama cok korkuyorum Allahtan cokta seviyorumda. Anlatcak okadar sey varda... sanirim bukadar yeter.Aslinda burdan yardim falanda beklemiyorum acikcasi. Yazmak birilerin dinledigini, belki anlayabilecegini düsünmek bile yetiyor. Allaha emanet olun. Sevgilerimle.
Ben yurt disindan katilan bir kardesinizim.
Nereye danisacagimi bilemedim, careyi burda bildim. Belki biri yol gösterir dedim, cünkü inanin aklim haftalardir hic birseye basmiyor.
Yasim 29, almanyada dogdum büyüdüm, annemin her zaman sorunlari vardi, yetim büyüdü ve bizi sevgisiz yetisdirdi. Kasitli yapti demiyorum, oda yasadiklarini ögrendiklerini yasatti bizlere. Siddet görürdük bazen, bicakla üzerimize yürümüslügü var, yasim henüz 10 iken kirli camasir yüzünden evden kovmuslugu. Buna ragmen derslerim okulda cok iyidi. Almanyanin en yüksek okulunda okumaya basladim. Yas 11. Arkadas edinemedim okulda, haliyle evde yasananlardan dolayi biraz korkak yapim vardi. Sinifimda herkes almandi. Bi süre sonra okulda dayak yemeye baslamistim cocuklardan, asaglanmalar dislanmalar vs.. Okulu aksattim korkumdan dolayi. Derslerim kötülesti. Uzun yillar gizledim ailemden okulda durumlari. Kendime zarar vermeye baslamistim 13 yaslarinda, izleri hala durur. Birgün annem vücudumdaki yara izlerini gördü , okulda olan durumlari anlatmak zorunda kaldim. Annem evde hircin, ama disarda özgüvensizdir. Babam kamyon soförü ve genelde dis devletlerde ozamanlar. Gerektigi gibi savunamadi beni müdürün karsisinda. Okulu degistirmek zorunda kaldim. Psikolojim artik yeteri bozulmustu ve sinif ve okul degistirsemde ise yaramadi. Güzel bir kizdim, sevgisiz hissediyordum. Careyi sevgilide bulurum belki dedim. Olur olmaz erkeklerin pesinden gittim. Sözler vaadler verilip yari yolda birakildim. Intihar girisiminde bulundum. Hastaneye kaldirildim. Psikolojik tedaviye baslanildi. Herkesten herseyden elimi ayagimi cekmistim. Ne okula gidiyor nede calisiyordum. Istemiyordum. Ve korkuyodumda insanlardan, güvensizdim. Bütün gün odamda oturur müzik dinler aglardim, bazen yine kollarimi keserdim. Tedavinin faydasini göremedim. Yarida biraktim. Ailevi durumlar hic bir zaman iyi degildi,benim yüzümden dahada bi huzursuzdu herkes evin icinde. Babam alkole basladi, icince bazen beni döverdi, anneme bulasmazdi. Onunla agiz kavgasi yapardi. Sonra annem evden kacti daha fazla dayanamayip. Ben ickici babamla tek kaldim bi müddet. Gece 3 - 4 beni uykudan kaldirirdi ona sofra hazirlamam icin. Gereksiz bagirir cagirir azarlardi , suclusu bendim ya herseyin. Ablamin (evli) israri üzeri annem geri dönmüstü. Yillar gecti psikolojim düzelmedi. Erkekler hala kullanip kullanip atardi beni. Bense gercekten severdim hepsini olabilecegine inanirdim. Sevgiye sefkate actim ama kolay kolay kandirilcak tipde degildim. Nedense yinede kandirildim. Ve bu her defasinda canimi dahada cok acitiyor ve özgüvenimi dahada yitiriyodum. Artik kendimi sevgiye layik görmüyodum. Dine yöneldim namaza basladim huzur buldum. Dua etmeden yatmazdim. Kardeslerim ve ablam evlendi. Ben ailemle kaldim. Bu yil 30 yasima girecegim bazen hala siddet görürüm ailemden , sinirli yapim vardir ama saldirganlik asla! Ama ailem saldirir. Benden 5 yas ufak olan erkek kardesim bile döver. Bunu ilk yaptiginda 14 yasindaydi , ben babama sikayet etmistim, oda aferin oglum diye tebrik etmisti. Öyle aliskanlik hali aldi sanirim. Evlenmeyi kurtulmayi cok istiyorum. Evlatlarim olsun onlari sevgiyle büyüteyim, beni anlayan bir esim, kendi evim olsun huzur olsun cok istiyorum. Herseye ragmen cok sevgi doluyumdur. Kaybetmedim cocuklara hayvanlara ve dogaya olan sevgimi. Allahim birgün cok mutlu etcek biliyorum. Ama ailevi durumlar sürekli kavgalar siddet beni cok yipratti. 24 yasinda kalp krizi gecirdim. Felc ve tekrar kalp krizi gecirme riskim yüksek. Düzenli ilac kullaniyorum 6 yila yakin. Ilaclardan dolayi eklemlerim iltihapli kronik olarak. Agri veriyor cok ama aslinda bu durumu pekte önemsemiyorum. Ben hep mutluluk istedim, bitsin acilarim, artik aglamayayim, sevip sevileyim, ailemin gözünde kardeslerim gibi degerim olsun istedim. Benide anlasinlar,herseyin sorumlusu olarak beni görmesinler istedim. Ama olmadi. Yaranamadim. Is buldum kendime calisiyorum, azda olsa bi gelirim var bunada sükür. Ama para mutlu etmiyor. Farkli seyleri özlüyorum. Cirpiniyorum. Olmuyor. Sevdiremiyorum kendimi aileme. Evden cikmayi düsündüm. En azindan siddet psikolojik baskidan kurtulurum dedim. Belki toparlarim dedim öylece. Onada param yetmiyor. Babam hala düzenli alkol kullanir. Eskiden dövmezdi annemi , nadirde olsa onada saldiriyor artik ve ben annemi dövme beni döv diye yalvaririm. Bunu annem benim icin hic bi zaman yapmamis olsada. Ne yapacagimi bilmiyorum. Ölümü dahi düsünüyorum. Allahtan korkmasam yapacagim. Ama cok korkuyorum Allahtan cokta seviyorumda. Anlatcak okadar sey varda... sanirim bukadar yeter.Aslinda burdan yardim falanda beklemiyorum acikcasi. Yazmak birilerin dinledigini, belki anlayabilecegini düsünmek bile yetiyor. Allaha emanet olun. Sevgilerimle.
