Yine baştan başlamak....

Umarım ağlamadan, canım acımadan bu satırları yazabilirim.

Bir yenilgiyi, bir başarısızlığı geride bırakalı sanırım 4 gün oldu.
İlk iki güne göre biraz daha iyi gibiyim. Olan oldu demekten, hayırlısı olsun demekten başka çarem yok. Bir KPSS yine geçti üzerimden...
Umutluydum bu sene, olur diyordum, çalıştım, dershaneye gittim ayrıca ücretli öğretmenlik yaptım masraflarımı karşılayabileyim diye. Haftasonum, hafta başım olmadı çalıştım... Hiç bir şey değişmedi...
Geçen seneki puanımla neredeyse aynı puanı aldığıma hala inanamıyorum. Netlerimin yükseldiğini görüyorum ama puanım aynı...
Kızıyorum kendime, millete ders çalışma metodu öğreteceğine sen kendi işine bak önce diyorum. Sen kimsin ki bir de çıkıp teknik anlatıyorsun diyorum. Sen neyi başardın ki... Birileri çıkıp senin dediklerini neden önemsesin ?
Herkes bu sene "kazan hayatın düzene girer" dedi bana. Ben de öyle inandım. Belki kabul edilmeyen sevdam da kabul edilir diye umutlandım bunun sonucunda. Ama olmadı.... O da bir belirsizliğe sürüklendi benimle beraber. Annem çıktı kızdı sonra "çalışmadın o oğlanla konuştun onun yüzünden de oldu" dedi. Halbuki onun tek yaptığı bana destek olmaktı... Bu belirsizliğe rağmen hala destek olmaktı tek yaptığı... Sevdiremedim onu... KPSS de olmadı. Bir halt başamadım.
Umutsuzluk ve bunalım bana göre değil. Umutlu olmalıyım ki umut aşılayabiliyeyim. Hala kime nasıl yardımcı olurum ki diye düşünüyorum. Bana kim yardım etsin ? Eğitim hayatı zaten çok zorluklarla geçen biri olarak diyorum, artık çok yoruldum. Bu sistemden, bu artık gibi kenarda kalmalardan... Okumak için çektiğim çileler bir yana, delicesine sevdiğim mesleğime ne zaman kavuşacağım ben? Çok korkuyorum...
Bir kez daha hazırlanmam gerekiyor... Giderek kaybolan umuduma rağmen başka çarem yok. Ancak bu süreç içinde yarimi kaybedebilirim. Ona bu belirsizliği ne kadar yaşatabilirim? Onun canını daha ne kadar yakabilirim? Telefonda ağlayan sesini duymak zaten yeterince kahredici... Fakat "olmuyor" diyip nasıl bitirebilirim? Nasıl kıyarım ona, bana, bize?
Artık durmam gerekiyor, gözyaşlarıma hakim olamıyorum...

belki sorunlarımız farklı, belki sana teselli olucak cümleler bilmiyorum. ama şunu diyebilirimki çözümümüz aynı yoldan geçiyo SABIR.....
banada gereken bu malesef .ama yapıcak bişey yok keşke kazansaydın demek boş . ama şuda bi gerçekki buda geçicek .ve mutlaka bu günleri gülerek anlatıcaksın çocuklarına.
annen kendince haklı hangi anne olsa aynını düşünür.
yarine gelincede belki çok bekliycek, ama ona düşende sabır. hem böylelikle aşkınızın ne derece sağlam olduğunuda anlıycaksın (SEVEN YILLARCA BEKLEYEBİLİR)

İlgine teşekkür ederim Lamiyacığım, hayırlısı olsun diyoruz. Allah senin de yardımcın olsun. uzun zamandır görüşemedik inşallah benim gibi olduğun yerde saymıyorsundur...
Annem de zaten farkına vardı çevremdekilerin de kazanamadığını görünce. Sistem en büyük problem... Ama yarimle nolur bilmiyorum bizim durumumuz biraz karışık. En başından beri ailem zaten bunu uygun görmüyor. Çoğu kişinin yaşadığını bir sorun. Kabul edilmiyor ama bir umut diyordum kazanıp gidersem belki bir şeyler söylemeye hakkım olurdu. Bu bekleyiş daha doğrusu belirsizlik yıpratıyor bizi. O bana zaten bana bekle dersen yıllarca beklerim diyor ama canının çok yandığını görüyorum çünkü ben ona kesin bir şey söyleyemiyorum. Arada kaldım gibi bir şey. 3 yıldır böyle... Sanırım bu olayı da biraz sınava bağlamışım ve o olmayınca sanki çadırımın direği yıkıldı... Ne diyeyim hayırlısı, hayırlısı....

Selamlar Münzevicim, Gerçekten çok üzüldüm. Bazen bir yerlere gelmek şu illet prosedürlü sınavlardan geçiyor diye düşünüyorum. Sonra sisteme, yapılanlara bu durumalara kahrediyorum. Benimde iki tane yavrum var. Siz gençlerin durumunu, çırpınmalarını gördükçe " bizde aynını yaşayacağız" diye düşünmeden edemiyorum.

Sevdiceğinle ilgili olay için şunları söyleyebilirim. Bencede yazık size, sana. Hayatla olan kavgandaki en güzel tarafı ellerinle itme lütfen. Bırak herşey olduğu gibi olsun. Her işte bir hayır vardır belkide böylesi daha hayırlıydı ? Biraz zamana bırak bence herşeyi.

Umarım, hayatta dediğin noktada olursun.
Sevgilerimle.
Sadmin.

Ahh Münzevi küllenmiş yaramı kanattı bu içten yazın.Ne çabuk küllendirmiştim oysa.Benim de olmadı maalesef.Okulu bitirmek için deli gibi çırpınmaktan aklıma gelmeyen KPSS aklıma geldiğinde maalesef çok geç olmuştu.Ne dershaneye gidebildim ne de çalışabildim.Buna rağmen garip bi umut vardı içimde ya olursa diye.Donkişotun yeldeğirmenlerine saldırışındaki saçmalığa benzer bir hırsla saldırdım sorulara.Bildiğimi de karaladım bilmediğimi de 🙂Sonuç haliyle hüsran...

Eğer kazansam bir mucize gerçekleşmiş olacaktı.Kazanamadım ve anladım ki benim haddim değil mucize gerçekleştirmek...

Seneye dedim avuttum kendimi ve KPSSden gelen hüsranı da gömdüm küllerin altına.İşte şimdi kanadı yaram...İçimdeki öğretmenlik arzusu kanadı tekrar bu yazıyla.ben de çok çaba harcadım çok zorluk çektim bu okulu bitirmek için .Maddi manevi çok yıprandım ve biliyorum hakettim artık "Öğretmen" olmayı.

İnanıyorum ki başaracağız seneye.Hem kadromuz yok diye öğretmen değiliz diyebilir miyiz.Dershanede onca öğrencim arkamdan "Öğretmenim" diye seslenirken ben diyemiyorum.Sen de diyemezsin canım üzme kendini biz öğretmen olduk zaten devlet bizi beğenmeyip kadro vermiyorsa bu da onun sorunu olsun....

Sevgiyle kal...

Yeniden ağlatma beni Hayalciğim...

Allah hayırlısıyla nasip etsin ikimize de... İlgine teşekkür ederim meleğim...

anlayabiliyorum sizi ben de bu sene önlisans halkla ilişkler mezunu olarak eylülde sınava gireceğim 85 puanın altına düşmemem lazım hatta daha fazla bu sınır ama yapcak bişey yok çalışmak bu sene olmadı seneye bi dahaki seneye fln filan...ama eğitim mezunları olrak şu açıdan bakın ki en azından her sene sınav şansınız var bu da bi avantajdır değil mi🙂