Tam 19 sene önce nereden bilebilirdim ki alınyazım, hayatımı birleştireceğim erkeğin, çocuklarımın babasının karşıma çıkacağını... 17 Ekim 1993...İşte o büyük gün...
İlk görüşte aşka inanan biri değildim taki eşimi ilk gördüğümde ki duyguları yaşamadan önce. Kalbim duracak sandım nefesim kesildi...Soluğum durdu..Yüreğimden ılık ılık birşeyler geçti. Evet onu ilk kez görsemde sanki yıllardır tanıyordum. Sen ki düşlerimde gördüğüm kaderimsin..Senki eksik kaldığım zamanlarda beni tamamlayansın.
Dünyaya bin kerede gelsem yine tereddüt etmeden kendime eş, kalbime aşk, çocuklarıma baba diye seçeceğimsin..
Sen ki kavgalarım, kıskançlıklarım, hırçınlıklarım, gözyaşlarım, damarlarımda kan diye dolaşanımsın...
Bazen güldük, bazen birlikte ağladık, hayatın bize oynadığı oyunlara kimi zaman birlikte göğüs gerdik..Ama yılmadık tükendik dediğimiz yerden birbirimize kenetlenip daha güçlü bir şekilde ayağa kalktık.
Ben seni çok sevdim...Senin beni sevmeni sevdim..Senin o kocaman yüreğini sevdim..Sessizlikte atan kalp atışlarını sevdim..Alınyazım kaderim herşeyim dünyam olmanı sevdim... Gözyaşlarımın, tebessümlerimin, mutluluklarımın sebebi olmanı sevdim... Başlı başına ben SENİ SEVDİM ÖMRÜMM...
Allah yüreğimi bu bedenden söküp alana kadar seni sevmekten asla vazgeçmicem..Seni tanıdığım güne şükürler olsun. seni alınyazıma yazan yaradana şükürler olsun..Tanışma yıldönümümüz kutlu olsun Aşkımm...
SENİ ÇOK SEVİYORUM
Mawigülün...