Simdi daha iyi anlıyorum.....
yok devam yok bunu anladım, yüzüme bir hüzün çökmüş ki yıllardır o hüzün gitmek bilmedi aksine yıllar geçtikçe daha çok hüzünleştim, kendimi hayattan kopmus sanki şu dünyada bir tek ben yaşıyormuşum etrafımda kimse yokmuş gibi hissediyorum artık, belki bazılarınız benimle aynı dertte belki de bazılarınız geçer diyeceksiniz.. ancak bu geçmiyor bu tarifi imkansız bir duygu, ne yaparsam yapayım olmuyor bir türlü bundan kurtulamıyorum, sanki her yanımı sarmışlar kıpırdayamıyorum.. belki bu maddiyatsızlığın verdiği sıkıntı belki de yılların verdiği üzüntünün kırıklığın sonucu oluşmuş koca bir çukur bende.. o çukur öyle derin ki dolmuyor kapanmıyor bir türlü ve gittikçe derinleşiyor, uzaklaşıyorum her şeyden, herkesten.. elimde olmadan.. derler ki çık dolaş hava al kendine meşgale bul ama olmuyor içimden gelmiyor ne dışarı çıkmak, ne gülmek, ne ağlamak sanki donuğum donmuş gibiyim, hicbir sey bana etki etmiyor, şunu anladım ki bu hayatta kime deger verdiysem iyi günde hep yanımdaydılar ama kötü günümde hep uzak oldular.. ne ailem beni anlıyor ne başkası... özlediğim herkes gün geçtikçe uzaklaştı benden o özlem öyle büyüdü öyle büyüdü ki artık ben bile tanıyamaz oldum kendimi, aynaya baktığımda gece yatarken sabah uyandığımda düşünceler peşimi bırakmaz oldu, yıllarca hep üzülen ağlayan sıkıntıya sıkıntı katan ben olmuşum meğer simdi daha iyi anlıyorum.... ölüden farksız hissediyorum kendimi bilirim ki öldükten sonra başlar hayat aslında... hep bir seylere bagımlı etmisim kendimi, onlar icin o şeyler için kendimi avutmusum ama gördüm ki onlar bir bir yok olunca ben hep yalnızmışım.. bazen dusunuyorum da bu benim kaderim miymiş bence kader bu kadar yalnız bırakmaz insanı, bu yük inanılmaz ağırlaştı, kaldıramaz oldum.... her söz her düşünce beni incitir oldu, güvenim kalmadı ne kendime ne kimseye... kim ister kendi kendini yok etmek, aslında biz değiliz kendimizi yok eden, acıtan inciten... kim ister ki üzülmek yok yere.. cocukken uzuldugum seyler simdi birer hiçmiş meğer ne boşmuş... keşke hic büyümeseymişim kücükken daha mutluymuşum meğer.. en ufak seyden mutlu olmalı insan, pozitif dusunmeli, hayatla savasmali derler ya, inanın melekler ben beceremıyorum hicbir zaman da beceremedim... kendimi yorgun, durgun, bıkmıs, mutsuz, zevksiz ve daha nice sayamadigim ne kadar negatif kelime varsa o sekilde hissediyorum... diyeceksiniz ki bir uzmandan yardım al belki depresyondasin.. bana faydali gelecegini sanmiyorum bu sey bambaska dedigim gibi tarifi imkansiz ifadesi olmayan bir sey, kocaman bir bosluk ve dolmak bilmeyen bitmek bilmeyen duygular dusunceler deryası... bu durum bana o kadar işlemiş ki hayatta duyguya, dusunceye dair herseyi kaybetmis gibiyim, bu yuzden ne iliskilerim saglam oluyor ne de kendime dair hayatım... hayatta artik kimseyi suclamiyorum, herkes kendisinden sorumludur insan ne yaparsa kendine yaparmıs ya bunu daha iyi anlıyorum... bazen dusunuyorum keske erkek dogsaydim, keske bu kadar duygusal dusunmeseydim hersey icin, biliriz ki erkeklerin dogasinda duygusallik degil mantik yatar her zaman.. özenirim bu yuzden erkek arkadaslarima.. hayatta sanki hicbir sey olmamis gibi yasayabilen, uzuntusu de olsa ağlamak da istese bunu cok belli etmeyen erkek dunyasi... belki hata bende kendime hep birseyler aramısım bunca yıl, iyi olmak icin mutlu olmak icin, olmayınca daralıp sıkılmısım uzuntuye bogulmusum, negatif dusuncelere sahip olmusum, bilmemisim hicbir zaman bolluk icinde mutsuz olacagina, mutlu ol yalnız ol felsefesini..
Simdi daha iyi anlıyorum, her gecen güzel günün kıymetini ancak mutsuzluk hatırlatır bizlere....
İçimden gecenleri yazmak belki biraz rahatlatır diye dusunuyorum, ama sadece yazıyorum, icimden aslında hicbir sey gecmiyor.....
Simdi daha iyi anlıyorum, her gecen güzel günün kıymetini ancak mutsuzluk hatırlatır bizlere....
İçimden gecenleri yazmak belki biraz rahatlatır diye dusunuyorum, ama sadece yazıyorum, icimden aslında hicbir sey gecmiyor.....
