Yazdıklarınızın her kelimesinde bende sizinle aynı duyguları hissettim. Keşke hep küçük kalsak. Küçükken hemen büyüyüpte, topuklu ayakkabı giymeyi, makyaj yapmayı hayal ederdik. Şimdi ise o hayalimizde ki topuklu ayakkabıların içinde ki ayaklarımız bizi taşımaya yetmiyor, makyajımız, ruh halimizi - gözyaşlarımızı gizliyor. Oysa küçükken böylemiydi, bir çikolata için bile hüngür hüngür ağlardık. Şimdi ise canımız ne kadar yanarsa yansın ağlamaya utanıyoruz, ağlamak için tenha köşeler arıyoruz.
Sizi ne bu duygulara büründürdü bilmiyorum ama sizin bu duygularınız, benim yüreğime o duyguları düşürdü.
Oyuncak bir bebeğe sahip olmuş küçük kızın, o koskacaman mutluluğunu özledim...