keşke hala minicik kız olsam
küçükken ne mutluyduk. en azından ben öyleydim. etrafa gülücük saçan küçücük bi kız... oyuncaklar, oyunlar, kardeş kardeşe koşmalar, saklanbaçlar, elim sendeler, bağırmalar, oyuncağımı aldın hikayeleri... ağladığımda annemin koynuna ya da babamın kucağına koşar da ağlardım. ağlamam üzerdi başkalarını. şimdi ağladığımı kimse duymuyor bile. büyüdükçe sessiz sessiz ağlamasını öğrendim. tek amacım büyümek ve genç kız olmaktı. okul bitsin büyüyeceğim diye diye büyüttüm kendimi. ortaokul bitsin, lise bitsin, üniversite bitsin derken bitecek bişey kalmadı. şimdi ise o küçük muzur kız olmak istiyorum. büyümeyi böyle hayal etmemiştim ben. büyümek hayal kırıklığı oldu bende. her şey büyüyünce başlıyormuş meğer. mesela bilseydim büyümeyi düşüneceğim zamanlarda daha çok hulohop çevirirdim. şimdi yalnız ağlıyorum ne annemin koynuna koşabiliyorum ne de babamın kucağına.. artık etrafımda mutlu kalabalık yok, yalnız oluyo her şey... alışverişe bile kimse gelmiyor, herkesin işi var.. derdimi bile anlatamıyorum oysa küçükken şikayet ederdik birbirimizi 'anneee bak suyu yere döktü' ya da 'anneee bebeğimin saçını yolmuşşş'. birden küçük olmak istedim yine...
herkese huzurlu hayat diliyorum.........
herkese huzurlu hayat diliyorum.........