kayınvalideye mektup
kayınvalideye mektup kayınvalideye güzel sözler anneler günü mesajı anneler günü mesajları sözleri
Aslında herkes kayınvalide, kayınpeder adayı. Zaman o kadar çabuk geçiyor ki. yeter ki insan yaşadıklarından gerekli dersi alabilsin. Empatiyi hayatından uzak tutmasın,yüreği sevgi ve merhamet dolu olsun. Yoksa kendi evladını sevgiyle yetiştiren, üzerine titreyen bir insan onun eşine zulum edebilir mi?
Bugün varız, yarın yokuz dünyasında yaşıyoruz. neyi paylaşamıyoruz? Büyükler yuva kurmuş, bizler türemişiz, yavrularımız yuva kuracak, torunlarımız olacak. allah böyle bir düzen kurmuş.
Hırsın, kıskançlığın, rekabetin ne anlamı ve gereği var ki? Anne, annedir, eşse eş...Bugün eş, yarın anne, yarından sonra kayınvalide. Dünü unutmama, yarını görebilme olayı. Bütün mesele bu. Zorda değil aslında.
Allah herkesin içine,kalbine insan sevgisi versin.🙂
Merhaba Anne’ciğim,
Sizinle uzun zamandır paylaşmak istediğim ama konuşmakta zorluk çektiğim o kadar çok şey var ki! Bu nedenle size mektup yazmamın daha iyi olacağına karar verdim.
Sizinle ilk tanıştığım günü daha dün gibi hatırlıyorum. Oğlunuzla evlenmeye karar verdikten sonra sizin elinizi öpmeye gelmiştik. İlk karşılaşmamızda çok şaşırdınız. Beni oğlunuza yakıştıramadığınızı davranışlarınızdan ve konuşmalarınızdan anlamıştım. Düşündüğünüz ya da hayal ettiğiniz kız ben değildim. Ama oğlunuzla birbirimizi sevmiştik. Biliyorum siz ve ben farklı şeyler düşünüp, hayaller kurmuş ve beklentilerle yola çıkmıştık. Annemin kayınvalidesi ile olan sorunlarını çok dinlemiştim. Ben böyle sorunlarla dolu bir ilişki yaşamak istemiyordum. Sizinle karşılaştığımda bu konuda endişelerim arttı. Ama ne olursa olsun sizinle iyi bir iletişim kurmak ve en azından elimden gelen gayreti göstermeye çalışmak için kendi kendime söz verdim. İnsanlarla ilişki kurmakta zorluk çekmezdim. Biraz da buna güveniyordum. Her şeye rağmen de ilişkimizi düzenleyemezsek, nasıl olsa ben sizinle değil oğlunuzla evleniyordum kafam bu düşüncelerle dolu ve biraz da kırgın evlilik fikrinden vazgeçmemekte kararlıydım.
Daha sonraki görüşmelerimize gelirken biraz gerildiğimi hissediyordum. Ama oğlunuzun daha başında arada kalmaması için ona hiçbir şey belli etmemeye çalışıyordum. Bana söylediğiniz her cümleyi aklımdan atamıyor ve kırılıyordum. Belki de bizim iyiliğimiz için bir şeyler söylüyordunuz ancak ben bu ayrımı yapamıyordum. Size kırgınlığımın yanı sıra kızgınlıklarımda artmaya başlamıştı. Bu konuda biriken kırgınlık ve kızgınlıklarımı kimseyle paylaşamadığım içinde, oğlunuzla ilişkimize ne kadar çaba göstermeye çalışsam da yansıyordu. Daha önce yaşadığımız ama sorun yaşamadığımız olaylar artık sorun olmaya başlamıştı. Bir yandan da sizin onu da etkilemeye çalıştığınız konusunda şüphelerim oluştu. Ama bu yaşanan olumsuzluklara rağmen aileleri tanıştırmaya karar verdik.
Sizin ailemle tanışmaya geldiğiniz gün sanki kalbim yerinden çıkacaktı. Bayılmamak için kendimi zor tutuyordum. Eğer ailem sizin tutumunuzdan bir şeyler sezerse biliyordum ki, asla bu evliliği onaylamayacaklardı. Onlar için ben çok önemliydim. Özellikle annem geçmişinde yaşadığı olumsuzlukları benim de yaşamamı istemeyip, beni vazgeçirmeye çalışabilirdi. Oysa hiç beklediğim gibi olmadı. O günkü tutumunuz beni biraz umutlandırmıştı. Sanırım ben yanlış anladım diye de suçluluk hissettim. Belki de ben size kendimi beğendirmeye çalışırken fazla hassas ve alıngandım diye düşündüm. O gün biraz gergin geçmesine rağmen, mutlu ve umutluydum.
Sizinle ilgili yanlış düşüncelerimden dolayı kendimden utandım. Sizinle anlaşabileceğimize inanmaya başladım. Değişen düşüncelerimle sizinle görüşmelerimizde artık gerginlik yaşamıyordum. Farklılık gösteren düşünceler arasında gidip gelirken, nişan için hazırlıklar başlamıştı. Nişanın olacağı ortam seçiminde ve ailemi zorlamak için yaptıklarınızı unutamam. İki de bir de oğlunuza uygun bulduğunuz kızlardan ve onun eski kız arkadaşlarından övgüyle bahsetmeniz de beni çıldırtıyordu. Sanki onlarla karşılaştırılıyor gibi hissediyordum. Eğer sizinle iyi geçinmezsem başıma gelecekleri de çeşitli imalarla her fırsatta dile getiriyordunuz. Kendime güvenimi kaybetmeye başlamıştım. Nasıl olur da bir insanı anlamakta bu kadar güçlük çekiyordum. Artık sorunlar oğlunuza ve aileme de yansımaya başlamıştı. Oğlunuzla sürekli tartışıyorduk. Eminim ki siz bu halimizi görseniz çok mutlu olurdunuz.
Düğün hazırlıkları daha da kötüydü. Özellikle evimize ve kendimize alacağımız her şeye müdahale ettiğinizi anlatmadan geçemeyeceğim. Kendi beğendikleriniz konusundaki ısrarınız beni çileden çıkarmaya başlamıştı. Benim seçimlerimi beğenmeyip, sırtınızı dönüp gidişinizi asla unutmayacağım. Gelecekte de hayatımızı kontrol edebileceğinizle ilgili kaygılarım artıyordu. Sizi hayatımızdan çıkaramazdık ama ne kadar az görüşürsek o kadar sağlıklı bir evlilik yaşayacağımızı düşünüyordum. Aramızda gizliden gizliye bir rekabet oluşmuştu.
Hastalandığım o gün hastanede yatağımın başındaydınız. Ne kadar şefkatli ve içten davranıyordunuz. Sanki benim annem gibi üstüme titrediniz. Yine yanıldığımı düşünüp çok üzülmüştüm. Belki sizde duygularınızı ifade etmekte zorlanıyordunuz. Kim bilir? O günkü yakınlığınızı bir daha hiç yakalayamadım. Ama ne zaman sorun olduğunu görsem o gün aklıma geliyor ve size kızamıyordum. O gün için size minnettarım. Bunu da unutabileceğimi sanmıyorum.
Evlilik sonrası düşündüğüm gibi hayatımızı yönetmeye çalıştınız. Ama artık bende susmaktan yana değildim. Sizin yanınızda kendimi ezik, bilgisiz ve değersiz hissediyordum. Her an eleştirilecekmişim gibi geliyordu. Size saygılı olmaya çalışıyordum ama sevgi hissedemiyordum. Bende artık bir evin sahibiydim. Saygı görmeye benim de hakkım vardı.
Size anne’ciğim demeyi çok isterdim. Oysa anne bile demek çok zor geliyor. O kadar karmaşık duygular yaşıyorum ki! Ben de kendimi sorgular oldum. Bir an sizi doğru algılamadığımı düşünüyor, kimi an da nasıl bu kadar acımasız ve hırsla davrandığınızı çözemiyorum. Hangisi sizsiniz bilemiyorum. İnanın çok yoruldum artık. Nasıl bir durumla karşılaşacağımı bilememek çok zor. Kimi zaman bütün silahlarımı kuşanıp geliyorum. Yaşanan olayla ne kadar hatalı davrandığımı görüyorum. Kimi zamanda öyle savunmasız yakalıyorsunuz ki ne yapacağımı şaşırıyorum. Sanki benim size nasıl geldiğimi anlıyor ve ona göre bir tutum içine giriyorsunuz. Çok mu birbirimize benziyoruz yoksa birbirimizi anlayamayacak kadar farklılık mı var? Kendimi akıllı, anlayışlı, hoşgörülü ve saygılı olarak düşünürdüm ama bazı olaylar karşısında ben de kendimi tanıyamaz oldum. Ben size rakip olmaya ve sizin yerinizi almaya çalışmıyorum. Buna inanın. Ben oğlunuzu seviyorum ve sadece ona eş olmaya çalışıyorum. Aslında birbirimize olan tutumlarımızdan en çok etkilenen inanın oğlunuz oluyor. Çoğu zaman uykusuz ve huzursuz olduğunu görüyor, onun adına da üzülüyorum.
Ben sizinle daha sağlıklı bir ilişki kurmak istiyorum. Biliyorum ki benim de bir annem var. O da aynı durumda olsa neler hisseder diye düşünüyorum. Anne olmak nasıl bir şey henüz bunu yaşayamadım. Yaşadığımda sizi daha iyi anlar mıyım onu da bilemiyorum?
Anne olacağımı sizinle birkaç ay sonra paylaştığımız için bize çok kızmıştınız. Bunu neden yaptığımızı inanın ben de hatırlamıyorum. Emin olmak istemiştik belki de. Hamileliğim süresince bana çok özen gösterdiniz. Bunun için size teşekkür ederim. Çocuk olduktan sonra sanki o büyü bozulmuştu. Sürekli olur olmaz zamanlarda bizi arayıp, yapmamız gerekenler konusunda uyarmanız benim gerilmeme ve sinir krizleri geçirmeme sebep oluyordu. Artık ne amaçla bize yaklaştığınızı anlamakta zorluk çektiğim için her davranışınız ya da sözünüz bana batıyordu. Sanırım biraz da hamilelik sonrası kendime güvenimi kaybetmiştim. Sağlıklı düşünemediğimi şimdi anlıyorum.
Çocuğumuzun eğitimi konusunda da sizinle aynı fikirde değildim. Bu nedenle beni sık olarak eleştiriyor ve benim yaptıklarımın tam tersini uyguluyordunuz. Sizinle beraber olduğumuzda çocuğuma söz geçiremez olmuştum. Gözümün içine bakarak benim uyguladığım kuralı bozuyordunuz. Sizinle bir süre birlikte zaman geçirmemeye karar verdim. Oğlunuzu sizden uzak tutamazdım ama en azından ben sizinle görüşmeyecektim. Ama nedense oğlunuz sizinle görüşmelerinden sonra bana karşı önyargılı oluyor ve tartışma yaratıyordu. Böyle devam ederse ilişkimizin daha fazla devam edemeyeceğini düşünmeye başlamıştım. Boşanmaya karar verdiğimde sizin bu duruma çok üzüldüğünüzü ve beni ikna etmek için çok çaba sarf ettiğinizi daha dün gibi hatırlıyorum. Bu olay bizim için ve sizinle olan ilişkimde dönüm noktası oldu. Artık benimle olan iletişiminizde daha bir özen gösterir oldunuz.
Hep beraber kırgınlıklar, kızgınlıklar ve üzüntüler yaşadık. Ama bunların hepsi son buldu. Artık sizin beni ve benim sizi daha iyi tanıdığımızı gözlemliyorum. Geçmişte yaşananları unutmak mümkün değil. Buna rağmen ben artık sizi anlamaya çalışıyorum ve yaptıklarınıza daha farklı açıdan bakabiliyorum. Sizin de yaşadığınız sıkıntıları öğrenince sizi de olduğunuz gibi kabul etmeye karar verdim. Umutluyum sizinde beni anlamaya çalışacağınıza…
alıntı
Aslında herkes kayınvalide, kayınpeder adayı. Zaman o kadar çabuk geçiyor ki. yeter ki insan yaşadıklarından gerekli dersi alabilsin. Empatiyi hayatından uzak tutmasın,yüreği sevgi ve merhamet dolu olsun. Yoksa kendi evladını sevgiyle yetiştiren, üzerine titreyen bir insan onun eşine zulum edebilir mi?
Bugün varız, yarın yokuz dünyasında yaşıyoruz. neyi paylaşamıyoruz? Büyükler yuva kurmuş, bizler türemişiz, yavrularımız yuva kuracak, torunlarımız olacak. allah böyle bir düzen kurmuş.
Hırsın, kıskançlığın, rekabetin ne anlamı ve gereği var ki? Anne, annedir, eşse eş...Bugün eş, yarın anne, yarından sonra kayınvalide. Dünü unutmama, yarını görebilme olayı. Bütün mesele bu. Zorda değil aslında.
Allah herkesin içine,kalbine insan sevgisi versin.🙂
Merhaba Anne’ciğim,
Sizinle uzun zamandır paylaşmak istediğim ama konuşmakta zorluk çektiğim o kadar çok şey var ki! Bu nedenle size mektup yazmamın daha iyi olacağına karar verdim.
Sizinle ilk tanıştığım günü daha dün gibi hatırlıyorum. Oğlunuzla evlenmeye karar verdikten sonra sizin elinizi öpmeye gelmiştik. İlk karşılaşmamızda çok şaşırdınız. Beni oğlunuza yakıştıramadığınızı davranışlarınızdan ve konuşmalarınızdan anlamıştım. Düşündüğünüz ya da hayal ettiğiniz kız ben değildim. Ama oğlunuzla birbirimizi sevmiştik. Biliyorum siz ve ben farklı şeyler düşünüp, hayaller kurmuş ve beklentilerle yola çıkmıştık. Annemin kayınvalidesi ile olan sorunlarını çok dinlemiştim. Ben böyle sorunlarla dolu bir ilişki yaşamak istemiyordum. Sizinle karşılaştığımda bu konuda endişelerim arttı. Ama ne olursa olsun sizinle iyi bir iletişim kurmak ve en azından elimden gelen gayreti göstermeye çalışmak için kendi kendime söz verdim. İnsanlarla ilişki kurmakta zorluk çekmezdim. Biraz da buna güveniyordum. Her şeye rağmen de ilişkimizi düzenleyemezsek, nasıl olsa ben sizinle değil oğlunuzla evleniyordum kafam bu düşüncelerle dolu ve biraz da kırgın evlilik fikrinden vazgeçmemekte kararlıydım.
Daha sonraki görüşmelerimize gelirken biraz gerildiğimi hissediyordum. Ama oğlunuzun daha başında arada kalmaması için ona hiçbir şey belli etmemeye çalışıyordum. Bana söylediğiniz her cümleyi aklımdan atamıyor ve kırılıyordum. Belki de bizim iyiliğimiz için bir şeyler söylüyordunuz ancak ben bu ayrımı yapamıyordum. Size kırgınlığımın yanı sıra kızgınlıklarımda artmaya başlamıştı. Bu konuda biriken kırgınlık ve kızgınlıklarımı kimseyle paylaşamadığım içinde, oğlunuzla ilişkimize ne kadar çaba göstermeye çalışsam da yansıyordu. Daha önce yaşadığımız ama sorun yaşamadığımız olaylar artık sorun olmaya başlamıştı. Bir yandan da sizin onu da etkilemeye çalıştığınız konusunda şüphelerim oluştu. Ama bu yaşanan olumsuzluklara rağmen aileleri tanıştırmaya karar verdik.
Sizin ailemle tanışmaya geldiğiniz gün sanki kalbim yerinden çıkacaktı. Bayılmamak için kendimi zor tutuyordum. Eğer ailem sizin tutumunuzdan bir şeyler sezerse biliyordum ki, asla bu evliliği onaylamayacaklardı. Onlar için ben çok önemliydim. Özellikle annem geçmişinde yaşadığı olumsuzlukları benim de yaşamamı istemeyip, beni vazgeçirmeye çalışabilirdi. Oysa hiç beklediğim gibi olmadı. O günkü tutumunuz beni biraz umutlandırmıştı. Sanırım ben yanlış anladım diye de suçluluk hissettim. Belki de ben size kendimi beğendirmeye çalışırken fazla hassas ve alıngandım diye düşündüm. O gün biraz gergin geçmesine rağmen, mutlu ve umutluydum.
Sizinle ilgili yanlış düşüncelerimden dolayı kendimden utandım. Sizinle anlaşabileceğimize inanmaya başladım. Değişen düşüncelerimle sizinle görüşmelerimizde artık gerginlik yaşamıyordum. Farklılık gösteren düşünceler arasında gidip gelirken, nişan için hazırlıklar başlamıştı. Nişanın olacağı ortam seçiminde ve ailemi zorlamak için yaptıklarınızı unutamam. İki de bir de oğlunuza uygun bulduğunuz kızlardan ve onun eski kız arkadaşlarından övgüyle bahsetmeniz de beni çıldırtıyordu. Sanki onlarla karşılaştırılıyor gibi hissediyordum. Eğer sizinle iyi geçinmezsem başıma gelecekleri de çeşitli imalarla her fırsatta dile getiriyordunuz. Kendime güvenimi kaybetmeye başlamıştım. Nasıl olur da bir insanı anlamakta bu kadar güçlük çekiyordum. Artık sorunlar oğlunuza ve aileme de yansımaya başlamıştı. Oğlunuzla sürekli tartışıyorduk. Eminim ki siz bu halimizi görseniz çok mutlu olurdunuz.
Düğün hazırlıkları daha da kötüydü. Özellikle evimize ve kendimize alacağımız her şeye müdahale ettiğinizi anlatmadan geçemeyeceğim. Kendi beğendikleriniz konusundaki ısrarınız beni çileden çıkarmaya başlamıştı. Benim seçimlerimi beğenmeyip, sırtınızı dönüp gidişinizi asla unutmayacağım. Gelecekte de hayatımızı kontrol edebileceğinizle ilgili kaygılarım artıyordu. Sizi hayatımızdan çıkaramazdık ama ne kadar az görüşürsek o kadar sağlıklı bir evlilik yaşayacağımızı düşünüyordum. Aramızda gizliden gizliye bir rekabet oluşmuştu.
Hastalandığım o gün hastanede yatağımın başındaydınız. Ne kadar şefkatli ve içten davranıyordunuz. Sanki benim annem gibi üstüme titrediniz. Yine yanıldığımı düşünüp çok üzülmüştüm. Belki sizde duygularınızı ifade etmekte zorlanıyordunuz. Kim bilir? O günkü yakınlığınızı bir daha hiç yakalayamadım. Ama ne zaman sorun olduğunu görsem o gün aklıma geliyor ve size kızamıyordum. O gün için size minnettarım. Bunu da unutabileceğimi sanmıyorum.
Evlilik sonrası düşündüğüm gibi hayatımızı yönetmeye çalıştınız. Ama artık bende susmaktan yana değildim. Sizin yanınızda kendimi ezik, bilgisiz ve değersiz hissediyordum. Her an eleştirilecekmişim gibi geliyordu. Size saygılı olmaya çalışıyordum ama sevgi hissedemiyordum. Bende artık bir evin sahibiydim. Saygı görmeye benim de hakkım vardı.
Size anne’ciğim demeyi çok isterdim. Oysa anne bile demek çok zor geliyor. O kadar karmaşık duygular yaşıyorum ki! Ben de kendimi sorgular oldum. Bir an sizi doğru algılamadığımı düşünüyor, kimi an da nasıl bu kadar acımasız ve hırsla davrandığınızı çözemiyorum. Hangisi sizsiniz bilemiyorum. İnanın çok yoruldum artık. Nasıl bir durumla karşılaşacağımı bilememek çok zor. Kimi zaman bütün silahlarımı kuşanıp geliyorum. Yaşanan olayla ne kadar hatalı davrandığımı görüyorum. Kimi zamanda öyle savunmasız yakalıyorsunuz ki ne yapacağımı şaşırıyorum. Sanki benim size nasıl geldiğimi anlıyor ve ona göre bir tutum içine giriyorsunuz. Çok mu birbirimize benziyoruz yoksa birbirimizi anlayamayacak kadar farklılık mı var? Kendimi akıllı, anlayışlı, hoşgörülü ve saygılı olarak düşünürdüm ama bazı olaylar karşısında ben de kendimi tanıyamaz oldum. Ben size rakip olmaya ve sizin yerinizi almaya çalışmıyorum. Buna inanın. Ben oğlunuzu seviyorum ve sadece ona eş olmaya çalışıyorum. Aslında birbirimize olan tutumlarımızdan en çok etkilenen inanın oğlunuz oluyor. Çoğu zaman uykusuz ve huzursuz olduğunu görüyor, onun adına da üzülüyorum.
Ben sizinle daha sağlıklı bir ilişki kurmak istiyorum. Biliyorum ki benim de bir annem var. O da aynı durumda olsa neler hisseder diye düşünüyorum. Anne olmak nasıl bir şey henüz bunu yaşayamadım. Yaşadığımda sizi daha iyi anlar mıyım onu da bilemiyorum?
Anne olacağımı sizinle birkaç ay sonra paylaştığımız için bize çok kızmıştınız. Bunu neden yaptığımızı inanın ben de hatırlamıyorum. Emin olmak istemiştik belki de. Hamileliğim süresince bana çok özen gösterdiniz. Bunun için size teşekkür ederim. Çocuk olduktan sonra sanki o büyü bozulmuştu. Sürekli olur olmaz zamanlarda bizi arayıp, yapmamız gerekenler konusunda uyarmanız benim gerilmeme ve sinir krizleri geçirmeme sebep oluyordu. Artık ne amaçla bize yaklaştığınızı anlamakta zorluk çektiğim için her davranışınız ya da sözünüz bana batıyordu. Sanırım biraz da hamilelik sonrası kendime güvenimi kaybetmiştim. Sağlıklı düşünemediğimi şimdi anlıyorum.
Çocuğumuzun eğitimi konusunda da sizinle aynı fikirde değildim. Bu nedenle beni sık olarak eleştiriyor ve benim yaptıklarımın tam tersini uyguluyordunuz. Sizinle beraber olduğumuzda çocuğuma söz geçiremez olmuştum. Gözümün içine bakarak benim uyguladığım kuralı bozuyordunuz. Sizinle bir süre birlikte zaman geçirmemeye karar verdim. Oğlunuzu sizden uzak tutamazdım ama en azından ben sizinle görüşmeyecektim. Ama nedense oğlunuz sizinle görüşmelerinden sonra bana karşı önyargılı oluyor ve tartışma yaratıyordu. Böyle devam ederse ilişkimizin daha fazla devam edemeyeceğini düşünmeye başlamıştım. Boşanmaya karar verdiğimde sizin bu duruma çok üzüldüğünüzü ve beni ikna etmek için çok çaba sarf ettiğinizi daha dün gibi hatırlıyorum. Bu olay bizim için ve sizinle olan ilişkimde dönüm noktası oldu. Artık benimle olan iletişiminizde daha bir özen gösterir oldunuz.
Hep beraber kırgınlıklar, kızgınlıklar ve üzüntüler yaşadık. Ama bunların hepsi son buldu. Artık sizin beni ve benim sizi daha iyi tanıdığımızı gözlemliyorum. Geçmişte yaşananları unutmak mümkün değil. Buna rağmen ben artık sizi anlamaya çalışıyorum ve yaptıklarınıza daha farklı açıdan bakabiliyorum. Sizin de yaşadığınız sıkıntıları öğrenince sizi de olduğunuz gibi kabul etmeye karar verdim. Umutluyum sizinde beni anlamaya çalışacağınıza…
alıntı
Son düzenleme:
