H
Hüzün kokan kadın
Forum Okuru
Kadın neden severken aptallaşır?
Kadin severken aptallasir.
Ama neden, hic dusundunuz mu!!!
Bizler hayatimizdaki erkegi ezmemek, uzmemek, bozmamak, onun gozumuzde cizmeye calistigi tablonun aksakliklarini yuzune vurmamak, yani onu ve iliskiyi canli tutmak adina aptal rolunu o kadar guclu canlandiriyoruz ve sevgimizi sunarken onu ne kadar kutsayip yuceltiyorsak kendimizi de bir o kadar kucultup yoksayarak sariliyoruz ki, erkek degil bizim, tum dunyanin kendi etrafinda dondugune inaniyor.
Ve ayni erkek, dustugu telaslardan bir parca olsun geri durup, bizim bu gereginden fazla saf tavirlarimizdaki tuhafligin sebebini sorgulamak yerine...
Daha da israrci bir tavirla abartiyor, bizim aptala yatip, yeri geldiginde onurumuzu bile umursamadan sineye cekerek hos gordugumuz hallerini...
Sonunda bir raddeye gelindiginde...
Kadinin "bu kadar da oynama aklimla" dedigi bir noktada ve kursaginda biriktirdigi her seyi artik elinde olmaksizin bir hamlede kusuverdigi o anda; erkek bu refleksin gerisini bir turlu goremedigi icin, olanlara da hic bir anlam veremeyip, afallayip kaliyor.
Kadini bencil davranmakla sucluyor.
Yargisiz infaz edildigini savunuyor.
Haksizliga ugradigi duygusuyla isyan ediyor.
Beyler!!!!
Sabir hep edebiyatini yaptigimiz sey degildir.
Sabir, ektiginiz tohumlarin yeserip, gurlesip bicilecek hale gelinceye kadar gecen sure icerisinde kadininizin verdigi savastir.
Iste o yediginiz tokat;
Hafife aldiginiz aklin, dalga gectiginiz zekanin, somurdugunuz iyi niyetin, kale almadiginiz duygularin...
Kisaca sizin riyakarliklarinizi seyretmekten artik bikmis olan kadinin sabrinin sonudur.
Yani kadin severken aptallasmaz.
Size egosundan ve gururundan cok daha fazla deger verir hepsi bu...
Ama neden, hic dusundunuz mu!!!
Bizler hayatimizdaki erkegi ezmemek, uzmemek, bozmamak, onun gozumuzde cizmeye calistigi tablonun aksakliklarini yuzune vurmamak, yani onu ve iliskiyi canli tutmak adina aptal rolunu o kadar guclu canlandiriyoruz ve sevgimizi sunarken onu ne kadar kutsayip yuceltiyorsak kendimizi de bir o kadar kucultup yoksayarak sariliyoruz ki, erkek degil bizim, tum dunyanin kendi etrafinda dondugune inaniyor.
Ve ayni erkek, dustugu telaslardan bir parca olsun geri durup, bizim bu gereginden fazla saf tavirlarimizdaki tuhafligin sebebini sorgulamak yerine...
Daha da israrci bir tavirla abartiyor, bizim aptala yatip, yeri geldiginde onurumuzu bile umursamadan sineye cekerek hos gordugumuz hallerini...
Sonunda bir raddeye gelindiginde...
Kadinin "bu kadar da oynama aklimla" dedigi bir noktada ve kursaginda biriktirdigi her seyi artik elinde olmaksizin bir hamlede kusuverdigi o anda; erkek bu refleksin gerisini bir turlu goremedigi icin, olanlara da hic bir anlam veremeyip, afallayip kaliyor.
Kadini bencil davranmakla sucluyor.
Yargisiz infaz edildigini savunuyor.
Haksizliga ugradigi duygusuyla isyan ediyor.
Beyler!!!!
Sabir hep edebiyatini yaptigimiz sey degildir.
Sabir, ektiginiz tohumlarin yeserip, gurlesip bicilecek hale gelinceye kadar gecen sure icerisinde kadininizin verdigi savastir.
Iste o yediginiz tokat;
Hafife aldiginiz aklin, dalga gectiginiz zekanin, somurdugunuz iyi niyetin, kale almadiginiz duygularin...
Kisaca sizin riyakarliklarinizi seyretmekten artik bikmis olan kadinin sabrinin sonudur.
Yani kadin severken aptallasmaz.
Size egosundan ve gururundan cok daha fazla deger verir hepsi bu...
