izmirli kadınlar ;izmirli erkeklerr
İzmirli kadınlar, İzmirli erkekler
Hep yeni yıkanmış balkonlarda mı yaşarlar? Yoksa akşam sefası çiçeği gibi ikindileri açılıp saçıldıkları için mi kalır insanın aklında o balkonlu, kadınlı İzmirli fotoğrafları?
Hesapsız kahkaha atmasını... Ağzında şeker yuvarlar gibi dedikodu yapmasını... Sokaktan tek kişilik bir fener alayı gibi geçmesini... Yeni yıkanmış balkonların ılık betonunda pempe topuklarını gezdirmesini... Erken yaşta rakı içmesini ve şarkıların en efkârlısını gecenin sonuna saklamasını...
Asvalyaları attığı vakit ‘efelik’ yapmasını... Çatlata çatlata oynamasını... Takıp takıştırıp pufur pufur salınmasını...
İşte her nasılsa, daha en başından öğrendikleri için bütün bunları, güngörmüş adamlar bilir ‘İzmirli Kadınlar’ dendi mi, işte orada durmasını.
Hayat kıvamındadır İzmir’in kadınları. Nasıl hayatta ayrıştırılıp çizilecek bir şey yoksa, onlar da işte öyle. Yani ya akarsın onunla ya akmaz durursun kenarda. Yok öyle durup dibine bakmaca.
Hep yeni yıkanmış balkonlarda mı yaşarlar? Yoksa akşam sefası çiçeği gibi ikindileri açıp saçıldıkları için mi kalır insanın aklında o balkonlu, kadınlı İzmirli fotoğraflar? O balkonlarda hiç göremezsiniz büsbütün ne erkekleri, ne de hayatı ciddiye alan konuşmaları. Olsa olsa henüz kurumamış su birikintilerine dalgın dalgın değdirilen parmaklar... Ve mutlaka beş dakika içinde patlayan yeni kahkahalar.
Hep sorarlar ya - neden bu kadar güzel İzmirli kadınlar? Çünkü hep onlarda kıkırdamalar, kahkahalar ve fışkırıcı şımarıklıklar...
Ben Ankara’da gördüm, az konuşan, az gülen, ciddi duran, füme rengi kadınları. Görünüp görünüp kaybolan, muamma taklidi yapanlar da İstanbul’un meselesi. Ben sanırdım ki, hayatın yakasında bir hercai menekşe gibi durur her yerde kadınlar. Öyle değilmiş meğer...
Bir de ne yapsan çıkmaz ya denizin lekesi, o da var.
Kocaları, ağabeyleri, kardeşleri, sevgilileri
Erkekler, dünyanın neresine giderseniz gidin aynıdırlar, bir İzmir hariç... Çünkü İzmirli erkekler, balkonları henüz yıkanmış ve kurumaya başlamış kadınların kocaları, ağabeyleri, kardeşleri, sevgilileridirler...
Denizin hemen kıyısında yaşarlar. Bir kadının saçlarında denizi koklar ve her seferinde şaşırıp, deniz bile böyle gerçek kokmaz diye düşünürler...
Günün tüm yorgunluğunu, hayatın tüm yaşanmazlıklarını kapattıkları dükkan kepenklerinin ardında bırakıp, filelerini kavun, rakı, otlar ve umutları ile doldurup tek özlemleri az önce güneşin kuruttuğu balkonda ilk kadehten sonra sıyrılıp anne yoksunluğundan yeniden kadın olan ile şişeyi yarılamaktır.
Balkonları henüz yıkanmış, her kahkahalarında hüzün tadı bulunan ve kırılmalarını yüreklerinden gözlerine taşımayan İzmirli kadınların, İzmirli erkekleri, kendilerini dünyanın en değerli erkekleri sanırlar. Şımarıklıkları bu yüzdendir...
Bu yüzdendir, rakıyı bir dikişte içip, birayı hamallık saymaları. Bu yüzdendir her kadının saçı deniz kokar mı diye merak etmeleri. Dünya üzerindeki en büyük sorunun bir demli çay içerken çözüme ulaşacağını düşünmekteki duyarsızlıkları hep bu yüzdendir. Ve bu yüzdendir bir söze kırılıp, gerek kalmadan tokat atmalara - gözyaşlarını saklamadan ağlayan İzmirli kadınlara şaşırmaları.
İzmir hariç, hep aynılar
İzmirli erkekler de ağlar, tıpkı İzmirli kadınlar gibi. Hiç ummadığınız anda karşılaşırsınız gözyaşlarıyla. Efeliklerini umursamadan bir türkünün takılıp son sözüne, bugün bayram diye seslenen televizyon reklamına, sığınıp bir vapurun kenarına ağlarlar.
Balkonları henüz yıkanmamış, kinini ve nefretini çeyiz sandığında yemenisini saklar gibi muhafaza eden İzmirli kadınlar, saçlarına ak düşmeden anlarlar İzmirli erkeklerin yaşlandığını.
Çünkü ağlamak, hayata dokunmaktır...
Güldüğünü önemsemez de İzmirli kadınlar - ağladıkları zaman İzmirli erkekleri kocalığa, ağabeyliğe, kardeşliğe, sevgililiğe kabul ederler.
Erkekler... Dünyanın neresine giderseniz gidin aynıdırlar. Bir, İzmir hariç.
Çünkü İzmirli erkeklere, İzmirli kadınlar dokunurlar.
:yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo:
Hep yeni yıkanmış balkonlarda mı yaşarlar? Yoksa akşam sefası çiçeği gibi ikindileri açılıp saçıldıkları için mi kalır insanın aklında o balkonlu, kadınlı İzmirli fotoğrafları?
Hesapsız kahkaha atmasını... Ağzında şeker yuvarlar gibi dedikodu yapmasını... Sokaktan tek kişilik bir fener alayı gibi geçmesini... Yeni yıkanmış balkonların ılık betonunda pempe topuklarını gezdirmesini... Erken yaşta rakı içmesini ve şarkıların en efkârlısını gecenin sonuna saklamasını...
Asvalyaları attığı vakit ‘efelik’ yapmasını... Çatlata çatlata oynamasını... Takıp takıştırıp pufur pufur salınmasını...
İşte her nasılsa, daha en başından öğrendikleri için bütün bunları, güngörmüş adamlar bilir ‘İzmirli Kadınlar’ dendi mi, işte orada durmasını.
Hayat kıvamındadır İzmir’in kadınları. Nasıl hayatta ayrıştırılıp çizilecek bir şey yoksa, onlar da işte öyle. Yani ya akarsın onunla ya akmaz durursun kenarda. Yok öyle durup dibine bakmaca.
Hep yeni yıkanmış balkonlarda mı yaşarlar? Yoksa akşam sefası çiçeği gibi ikindileri açıp saçıldıkları için mi kalır insanın aklında o balkonlu, kadınlı İzmirli fotoğraflar? O balkonlarda hiç göremezsiniz büsbütün ne erkekleri, ne de hayatı ciddiye alan konuşmaları. Olsa olsa henüz kurumamış su birikintilerine dalgın dalgın değdirilen parmaklar... Ve mutlaka beş dakika içinde patlayan yeni kahkahalar.
Hep sorarlar ya - neden bu kadar güzel İzmirli kadınlar? Çünkü hep onlarda kıkırdamalar, kahkahalar ve fışkırıcı şımarıklıklar...
Ben Ankara’da gördüm, az konuşan, az gülen, ciddi duran, füme rengi kadınları. Görünüp görünüp kaybolan, muamma taklidi yapanlar da İstanbul’un meselesi. Ben sanırdım ki, hayatın yakasında bir hercai menekşe gibi durur her yerde kadınlar. Öyle değilmiş meğer...
Bir de ne yapsan çıkmaz ya denizin lekesi, o da var.
Kocaları, ağabeyleri, kardeşleri, sevgilileri
Erkekler, dünyanın neresine giderseniz gidin aynıdırlar, bir İzmir hariç... Çünkü İzmirli erkekler, balkonları henüz yıkanmış ve kurumaya başlamış kadınların kocaları, ağabeyleri, kardeşleri, sevgilileridirler...
Denizin hemen kıyısında yaşarlar. Bir kadının saçlarında denizi koklar ve her seferinde şaşırıp, deniz bile böyle gerçek kokmaz diye düşünürler...
Günün tüm yorgunluğunu, hayatın tüm yaşanmazlıklarını kapattıkları dükkan kepenklerinin ardında bırakıp, filelerini kavun, rakı, otlar ve umutları ile doldurup tek özlemleri az önce güneşin kuruttuğu balkonda ilk kadehten sonra sıyrılıp anne yoksunluğundan yeniden kadın olan ile şişeyi yarılamaktır.
Balkonları henüz yıkanmış, her kahkahalarında hüzün tadı bulunan ve kırılmalarını yüreklerinden gözlerine taşımayan İzmirli kadınların, İzmirli erkekleri, kendilerini dünyanın en değerli erkekleri sanırlar. Şımarıklıkları bu yüzdendir...
Bu yüzdendir, rakıyı bir dikişte içip, birayı hamallık saymaları. Bu yüzdendir her kadının saçı deniz kokar mı diye merak etmeleri. Dünya üzerindeki en büyük sorunun bir demli çay içerken çözüme ulaşacağını düşünmekteki duyarsızlıkları hep bu yüzdendir. Ve bu yüzdendir bir söze kırılıp, gerek kalmadan tokat atmalara - gözyaşlarını saklamadan ağlayan İzmirli kadınlara şaşırmaları.
İzmir hariç, hep aynılar
İzmirli erkekler de ağlar, tıpkı İzmirli kadınlar gibi. Hiç ummadığınız anda karşılaşırsınız gözyaşlarıyla. Efeliklerini umursamadan bir türkünün takılıp son sözüne, bugün bayram diye seslenen televizyon reklamına, sığınıp bir vapurun kenarına ağlarlar.
Balkonları henüz yıkanmamış, kinini ve nefretini çeyiz sandığında yemenisini saklar gibi muhafaza eden İzmirli kadınlar, saçlarına ak düşmeden anlarlar İzmirli erkeklerin yaşlandığını.
Çünkü ağlamak, hayata dokunmaktır...
Güldüğünü önemsemez de İzmirli kadınlar - ağladıkları zaman İzmirli erkekleri kocalığa, ağabeyliğe, kardeşliğe, sevgililiğe kabul ederler.
Erkekler... Dünyanın neresine giderseniz gidin aynıdırlar. Bir, İzmir hariç.
Çünkü İzmirli erkeklere, İzmirli kadınlar dokunurlar.
:yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo::yo:
