Hamileliği Zor Geçen Melekler.
Öncelikle tüm anne adaylarına sağlıklı hayırlı hamilelikler diliyorum.
Ben 39 yaşında anne olmayı göze almış kadınlardan biriyim. Hatta bu yaşta FSH değerim çok yüksek olduğu halde hamile kalmayı becerdiğim için bir bakıma mucize bebek annelerindenim. Kendimde bu cesareti nasıl buldum bilmiyorum ama gerçekten istedikten sonra bir kadının gerçekleştirmeyeceği mucize olmadığını düşünüyorum.
Hamile olduğumu öğrendiğimde tam 3 gün 3 gece sevinç gözyaşı döktük eşimle. Ama bu sevincim 3-4 hafta sürdü ne yazıkki. Hamileliğimin 5. haftasından itibaren hayatım kabusa dönüştü. Dayanılmaz mide ağrıları yüzünden defalarca hastanelik oldum. Kusmaktan bitap düştüm. Hatta bir ara artık kollarımda serum takacak yer kalmamıştı.Herkes üç ay sonra düzelirsin derken ben 5. aya girdim ama hala düzelmedim. Gerçi o günlerden daha iyiyim artık hastaneye yatmıyorum azda olsa yiyip içebiliyorum ve mide ağrılarım azaldı. Olduğu zamanda ilaçla geçiyorum. Gel gelelim hala ekşime yanma kusma(az da olsa) devam ediyor. 2 gün iyiysem 2 gün kötüyüm...
Bu durum psikolojimi de çok etkiledi. Tüm gün evde halsiz hastalıklı ve yorgun geçiyor. Eşimden başka halimi anlayan kimse yok. Ne derler çeken bilir ancak. Bu nedenle sizlerle paylaşmak istedim. Her ne şekilde olursa olsun zor hamilelik yaşayanların birbirine destek olup cesaret ve ümit verebilmesini, dertlerini paylaşarak bir nebze rahatlamasını çok isterim.
Daha önce ismini vermek istemediğim fazlaca ticari olmuş bir kadın sitesine yazdım. İnanın kimse umursamadı, tenezzül edip cevap bile yazmadı.
Sonuçta: Bir insan acı duyabiliyorsa CANLIDIR Bir insan başkasının acısını duyabiliyorsa İNSANDIR
Herkese sevgiler....
Ben 39 yaşında anne olmayı göze almış kadınlardan biriyim. Hatta bu yaşta FSH değerim çok yüksek olduğu halde hamile kalmayı becerdiğim için bir bakıma mucize bebek annelerindenim. Kendimde bu cesareti nasıl buldum bilmiyorum ama gerçekten istedikten sonra bir kadının gerçekleştirmeyeceği mucize olmadığını düşünüyorum.
Hamile olduğumu öğrendiğimde tam 3 gün 3 gece sevinç gözyaşı döktük eşimle. Ama bu sevincim 3-4 hafta sürdü ne yazıkki. Hamileliğimin 5. haftasından itibaren hayatım kabusa dönüştü. Dayanılmaz mide ağrıları yüzünden defalarca hastanelik oldum. Kusmaktan bitap düştüm. Hatta bir ara artık kollarımda serum takacak yer kalmamıştı.Herkes üç ay sonra düzelirsin derken ben 5. aya girdim ama hala düzelmedim. Gerçi o günlerden daha iyiyim artık hastaneye yatmıyorum azda olsa yiyip içebiliyorum ve mide ağrılarım azaldı. Olduğu zamanda ilaçla geçiyorum. Gel gelelim hala ekşime yanma kusma(az da olsa) devam ediyor. 2 gün iyiysem 2 gün kötüyüm...
Bu durum psikolojimi de çok etkiledi. Tüm gün evde halsiz hastalıklı ve yorgun geçiyor. Eşimden başka halimi anlayan kimse yok. Ne derler çeken bilir ancak. Bu nedenle sizlerle paylaşmak istedim. Her ne şekilde olursa olsun zor hamilelik yaşayanların birbirine destek olup cesaret ve ümit verebilmesini, dertlerini paylaşarak bir nebze rahatlamasını çok isterim.
Daha önce ismini vermek istemediğim fazlaca ticari olmuş bir kadın sitesine yazdım. İnanın kimse umursamadı, tenezzül edip cevap bile yazmadı.
Sonuçta: Bir insan acı duyabiliyorsa CANLIDIR Bir insan başkasının acısını duyabiliyorsa İNSANDIR
Herkese sevgiler....
