bir ekek ağladıgında birde böyle okuyun
[FONT=georgia,serif]
[/FONT]
[/FONT][/FONT][FONT=georgia,serif][/FONT][FONT=georgia,serif][FONT=comic sans ms,sans-serif]
[/FONT][/FONT]
[FONT=georgia,serif] nasıl bir asalettir. Nasıl bir gerçekliktir hemde. Ve o bir damla bile ne muazzam bir büyüdür erkekte.
Ne zaman ağlayan bir erkek gördüysem, her zaman içimi dağıtmıştır. Toparlayamam kendimi, zayıflığımdır zaafımdır. Erkeğin yanağına inen yağmur dinene dek, gelemem kendime. Damlalarda takılırım. Kalırım. Usul nem, elimi ayağımı keser. Hem içim yırtılır hem de hiç görmediğim kadar olağanüstü bir tabloyu seyreder gibi seyre dalarım. Beynime kazırım.
O ne muhteşem bir yağmur indirmedir, dudak ısıra kanata. Alaşağı hallerde, bir damlasına kurban olasım gelir.
Kimse ağlamasın ama eğer bir erkek ağlıyorsa ve şahitse gözlerim,yüreğini öpmek gelir içimden, yalan değil.
[/FONT][/FONT][/FONT]
[FONT=georgia,serif][FONT=georgia,serif]
[FONT=georgia,serif][FONT=comic sans ms,sans-serif]Bir erkeği ağlatmak..
Bir erkeği normalde de ağlatması zordur.
Bir erkek duygularını göstermez belli etmez onları.
Kendi içine atar orada sindirir bitirir.
Kendi duygularının kendi paratoneridir bir nevi.
Ama bir erkek ağladığında asla sahte olmaz gözyaşları.
Bir erkek ağladığında yürekten ağlar.
Acısını ta derinlerde yaşıyordur artık içine atamayacağı kadar yoğun hissediyor demektir.
Pişmandır demektir.
Suçluluk duygusu üzüntü kaybetmişlik hepsi bir aradadır.
Çünkü bir erkek sadece; gerçekten değer verdiği hayatından büyük bir parçası koparsa ağlar.
Erkekler; çocuktan farksızdır...
Ve çocuklar..
En sevdikleri şey elinden alınınca ağlar..
Hıçkıra hıçkıra ağlar..................!
Bir erkeği normalde de ağlatması zordur.
Bir erkek duygularını göstermez belli etmez onları.
Kendi içine atar orada sindirir bitirir.
Kendi duygularının kendi paratoneridir bir nevi.
Ama bir erkek ağladığında asla sahte olmaz gözyaşları.
Bir erkek ağladığında yürekten ağlar.
Acısını ta derinlerde yaşıyordur artık içine atamayacağı kadar yoğun hissediyor demektir.
Pişmandır demektir.
Suçluluk duygusu üzüntü kaybetmişlik hepsi bir aradadır.
Çünkü bir erkek sadece; gerçekten değer verdiği hayatından büyük bir parçası koparsa ağlar.
Erkekler; çocuktan farksızdır...
Ve çocuklar..
En sevdikleri şey elinden alınınca ağlar..
Hıçkıra hıçkıra ağlar..................!
[FONT=georgia,serif]
[/FONT]
[FONT=comic sans ms,sans-serif]Aşağıda Okuyacağınız Yazı Jülide Sevim'in "Bir Erkek Ağladığında" adlı eserinden alınmıştır. sizlerle paylaşmak istedim
[/FONT]
[FONT=comic sans ms,sans-serif]BİR ERKEK AĞLADIĞINDA
Bebekken kimse ses çıkarmaz ağlamasına. Endişeli bir biçimde ağlamaya neden olabilecek faktörler araştırılıp yok edilmeye çalışılır. Önce bezi aralanıp altının temizliği kontrol edilir. Gazı çıkartılır. Kucağa alınıp yumuşak sesle konuşulmaya başlanır: “Aman da benim oğluma. Neden ağlıyormuş?”
İlk adımların atılmasının ardından gelen, yere düşüp bir yerlerini acıtmalarda ses yine şefkat doludur: “Uf mu olmuş? Şimdi öperim geçer. Ağlama.”
Sonra birden ağlaması yasaklanır. “Sus artık. Erkek adam ağlamaz. Bak baban ağlıyor mu?” Çocuk başını kaldırır, dev gibi babasına bakar, gerçekten de ağladığını hiç görmemiştir. Kızıp bağırabilir, bazen kendisiyle hiç ilgilenmeyebilir, ama hiçbir zaman annesi gibi ağlarken görmemiştir babasını. Onun gibi kocaman olmak, itfaiye, çöp arabası kullanmak istiyorsa, ağlamamayı öğrenmelidir.
Okula başladığında; saçlarını çekip canlarını acıttığında kızların ağladıklarını, erkek arkadaşlarının bağırdıklarını, hatta, “kötü çocukların” küfrettiklerini duyar.
Büyürken kadını tanımlayan kelimeler çalınır kulaklarına ve bunların bir erkek için söylendiğinde aşağılayıcı, utanç verici olduğunu kavrar. “Karı gibi gülmek, kız gibi ağlamak”, erkek adama yakışmaz.
Önce ailede başlayan bu tarz yetiştirme biçimi ve konuşmalar, çevre tarafından da pekiştirilince, erkek olmanın yükü biner iyice omuzlarına.
Bu dönemlerde cenaze merasimi gibi üzüntülü gruplara katılması gerektiğinde görür ki, çok sevdikleri bir insanı bile kaybetseler, erkekler ağlamıyorlar. Gerçi arada bir gözünde yaş olan adamlara rastlar. Ama katıla katıla ağlayanı hiç yoktur. Zaten gözünden yaşlar gelen erkeğin de arkadaşları yanına gidip, ellerini omuzlarına koyarak, “Metin ol, ağlama” demektedir.
İlk aşk acılarını yaşamaya başladığında bir sığınak arar kendisine. Banyoyu keşfeder. Banyoda sessizce ve kimseye çaktırmadan ağlamayı öğrenir.
Büyük sevinçler ya da büyük acılar yaşar, ama bunlara hep erkek gibi tepki verir.
Yanında ağlayan ilk kadınla karşılaştığında, eli ayağına dolaşır. Sarılmayı ister, beceremez. Ne yapacağını bilemez ve öğrendiği erkekçe tepkilerden biri, kontrolsüzce dile geliverir: “Ağlama artık.”
Kocaman bir adam, iş güç sahibi olur, erkekliği pekişir. Erkeklik olarak öğrendikleri de. Tamamen unutur, yasaklar kendine ağlamayı.
Sonra bir gün, hiç beklemediği ve hazır olmadığı bir anda sesi titrer, gözleri dolar. Belki bir filmde, bir terapi koltuğunda ya da bir ayrılığın başlangıcında. Çaresiz hisseder kendisini, erkeklik yetmez tam o anda ve o noktada. Ve akar gözyaşları.
Ağlayan erkekler gördüm ben. İlki babamdı. 74 Hârekatında, kendisi yerine arkadaşı Kıbrıs’a gönderildiğinde ağlamış. Görmemiştim yüzünü. Annemi bile sokmadığı bir odanın kapısından dinlemiştim hıçkırıklarını. Sonra ilk erkek arkadaşımdan ayrılmayı istediğimde, çılgınca bağırmalarına eşlik eden ağlamalarını duymuştum. Sayı arttı zamanla. Arkadaşlarım, dostlarım, hastalarım hep ağladılar yanımda. Ve onlar ağladıklarında, ben gurur duydum gözyaşlarıyla. Ellerini tuttum, kucakladım, saçlarını okşadım ya da mendil uzatıp, sessizce oturdum yanlarında. Biliyordum ki, kadınlar gibiydi onlar da. Anlaşıldıklarını hissetmek, akmak, rahatlamak, dokunulmak istiyorlardı. Yalnız ve ağladıkları için suçlu olmadıklarını görmek.
Ağlamaktan korkmak ya da utanmak, bu korku veya utanç nedeniyle ağlama isteğini boğmak, ne büyük bir kayıp erkekler için. Ve erkekliğin, en kötü koşulları bile duygusuzca karşılamak olduğunu sanmak, ne büyük bir yanılgı. Baba mısınız? Babamla gurur duyarım, ağlayabildiği için. Evli misiniz, sevgiliniz mi var? Korkmayın, göz yaşlarınızı gördüğünde, sizi güçsüz olarak tanımlamaz beraber olduğunuz kadın.
Hadi, bir armağan sunun kendinize; erkekliğe, baba olmaya adanmış bu kutsal günde “Erkekler ağlamaz” mitini yıkın gönlünüzde. Ağlama hakkını verin hem kendinize, hem de diğer erkeklere.[/FONT]
[/FONT]
[FONT=comic sans ms,sans-serif]BİR ERKEK AĞLADIĞINDA
Bebekken kimse ses çıkarmaz ağlamasına. Endişeli bir biçimde ağlamaya neden olabilecek faktörler araştırılıp yok edilmeye çalışılır. Önce bezi aralanıp altının temizliği kontrol edilir. Gazı çıkartılır. Kucağa alınıp yumuşak sesle konuşulmaya başlanır: “Aman da benim oğluma. Neden ağlıyormuş?”
İlk adımların atılmasının ardından gelen, yere düşüp bir yerlerini acıtmalarda ses yine şefkat doludur: “Uf mu olmuş? Şimdi öperim geçer. Ağlama.”
Sonra birden ağlaması yasaklanır. “Sus artık. Erkek adam ağlamaz. Bak baban ağlıyor mu?” Çocuk başını kaldırır, dev gibi babasına bakar, gerçekten de ağladığını hiç görmemiştir. Kızıp bağırabilir, bazen kendisiyle hiç ilgilenmeyebilir, ama hiçbir zaman annesi gibi ağlarken görmemiştir babasını. Onun gibi kocaman olmak, itfaiye, çöp arabası kullanmak istiyorsa, ağlamamayı öğrenmelidir.
Okula başladığında; saçlarını çekip canlarını acıttığında kızların ağladıklarını, erkek arkadaşlarının bağırdıklarını, hatta, “kötü çocukların” küfrettiklerini duyar.
Büyürken kadını tanımlayan kelimeler çalınır kulaklarına ve bunların bir erkek için söylendiğinde aşağılayıcı, utanç verici olduğunu kavrar. “Karı gibi gülmek, kız gibi ağlamak”, erkek adama yakışmaz.
Önce ailede başlayan bu tarz yetiştirme biçimi ve konuşmalar, çevre tarafından da pekiştirilince, erkek olmanın yükü biner iyice omuzlarına.
Bu dönemlerde cenaze merasimi gibi üzüntülü gruplara katılması gerektiğinde görür ki, çok sevdikleri bir insanı bile kaybetseler, erkekler ağlamıyorlar. Gerçi arada bir gözünde yaş olan adamlara rastlar. Ama katıla katıla ağlayanı hiç yoktur. Zaten gözünden yaşlar gelen erkeğin de arkadaşları yanına gidip, ellerini omuzlarına koyarak, “Metin ol, ağlama” demektedir.
İlk aşk acılarını yaşamaya başladığında bir sığınak arar kendisine. Banyoyu keşfeder. Banyoda sessizce ve kimseye çaktırmadan ağlamayı öğrenir.
Büyük sevinçler ya da büyük acılar yaşar, ama bunlara hep erkek gibi tepki verir.
Yanında ağlayan ilk kadınla karşılaştığında, eli ayağına dolaşır. Sarılmayı ister, beceremez. Ne yapacağını bilemez ve öğrendiği erkekçe tepkilerden biri, kontrolsüzce dile geliverir: “Ağlama artık.”
Kocaman bir adam, iş güç sahibi olur, erkekliği pekişir. Erkeklik olarak öğrendikleri de. Tamamen unutur, yasaklar kendine ağlamayı.
Sonra bir gün, hiç beklemediği ve hazır olmadığı bir anda sesi titrer, gözleri dolar. Belki bir filmde, bir terapi koltuğunda ya da bir ayrılığın başlangıcında. Çaresiz hisseder kendisini, erkeklik yetmez tam o anda ve o noktada. Ve akar gözyaşları.
Ağlayan erkekler gördüm ben. İlki babamdı. 74 Hârekatında, kendisi yerine arkadaşı Kıbrıs’a gönderildiğinde ağlamış. Görmemiştim yüzünü. Annemi bile sokmadığı bir odanın kapısından dinlemiştim hıçkırıklarını. Sonra ilk erkek arkadaşımdan ayrılmayı istediğimde, çılgınca bağırmalarına eşlik eden ağlamalarını duymuştum. Sayı arttı zamanla. Arkadaşlarım, dostlarım, hastalarım hep ağladılar yanımda. Ve onlar ağladıklarında, ben gurur duydum gözyaşlarıyla. Ellerini tuttum, kucakladım, saçlarını okşadım ya da mendil uzatıp, sessizce oturdum yanlarında. Biliyordum ki, kadınlar gibiydi onlar da. Anlaşıldıklarını hissetmek, akmak, rahatlamak, dokunulmak istiyorlardı. Yalnız ve ağladıkları için suçlu olmadıklarını görmek.
Ağlamaktan korkmak ya da utanmak, bu korku veya utanç nedeniyle ağlama isteğini boğmak, ne büyük bir kayıp erkekler için. Ve erkekliğin, en kötü koşulları bile duygusuzca karşılamak olduğunu sanmak, ne büyük bir yanılgı. Baba mısınız? Babamla gurur duyarım, ağlayabildiği için. Evli misiniz, sevgiliniz mi var? Korkmayın, göz yaşlarınızı gördüğünde, sizi güçsüz olarak tanımlamaz beraber olduğunuz kadın.
Hadi, bir armağan sunun kendinize; erkekliğe, baba olmaya adanmış bu kutsal günde “Erkekler ağlamaz” mitini yıkın gönlünüzde. Ağlama hakkını verin hem kendinize, hem de diğer erkeklere.[/FONT]
[FONT=georgia,serif] nasıl bir asalettir. Nasıl bir gerçekliktir hemde. Ve o bir damla bile ne muazzam bir büyüdür erkekte.
Ne zaman ağlayan bir erkek gördüysem, her zaman içimi dağıtmıştır. Toparlayamam kendimi, zayıflığımdır zaafımdır. Erkeğin yanağına inen yağmur dinene dek, gelemem kendime. Damlalarda takılırım. Kalırım. Usul nem, elimi ayağımı keser. Hem içim yırtılır hem de hiç görmediğim kadar olağanüstü bir tabloyu seyreder gibi seyre dalarım. Beynime kazırım.
O ne muhteşem bir yağmur indirmedir, dudak ısıra kanata. Alaşağı hallerde, bir damlasına kurban olasım gelir.
Kimse ağlamasın ama eğer bir erkek ağlıyorsa ve şahitse gözlerim,yüreğini öpmek gelir içimden, yalan değil.
[/FONT]
Son düzenleme:
sayende yaptım çok saol
