Bir ben... bir sen ...

[Misafir]

Rüzgar, üstüne estiğinde duyarsın belki,
Fırtınaya savurduğum sözcüklerimi,
Bir gölün kenarında görürsün belki,
Suda çözülmüş hayat resmimi.
Güneşten ruhuma sinen gölgeler,
Konuşuyor yerlere benim yerime,
Yokluğun varlığımda ve neyleyim;
Varlığım yokluğunda yaşıyorum öylesine,
Öylesine dalıp dalıp gidiyorum ki;
Ben bile tanımakta zorlanıyorum kendimi,
Seni ezberlemekten kendimden az hatırlıyorum.
Sen de unutmuşsan beni eğer,
Bil ki sen dolusu bir ben batacak,
Hüzün dağlarının arkasından.
Seni beraber götürmüş olacağım.
Artık olmayan benle olan hayalin;
Artık yalnız böyle ikimiz,
Artık bu türden bir benle sen kalırız,
Sonsuzluğun ulu orta yerinde,
Bir benle sen kalırız ;
Bir ben...
Bir sen...
Unutuluşta unutma o halde
Bir sen hatırlasa yeter ben için...