Aşk Gençken
Güneşli bir sabahta tanışırsın onunla. Yavaş yavaş olur her şey… Saf gözlerle bakarken ona, bilemezsin karşında duran o insanın hayatını değiştireceğini. Uzun süre bakarsın… Hiçbir şey düşünmeden… Hatta sonra unutursun bile böyle biri olduğunu. Hayatın olduğu gibi devam eder ve birinin hayatının bir parçası olmaya başladığını bir türlü fark edemezsin. Dışarıdan baksan anlarsın belki, yaşarken asla… Her geçen dakika daha çok senden biri olur.
Kendini bir masala inandırırsın. O senin en yakınındır. Onun tek sıfatı budur. Başka da bir şey olamaz. Öyle sanırsın. Gerçekten inanırsın buna. Etrafındakileri inandırmaya çalışırsın. Başaramazsın; çünkü her şey apaçık ortadır.
Gene güneşli bir sabahta biri seni uyandırır. Sana gerçekleri gösterir, senin göremediğin gerçekleri gösterir, sanki üstüne vazifeymiş gibi... İnanmak istemezsin... İnkar edersin hep... Uzun süre inkar edersin; çünkü yakıştıramazsın kendine o duyguyu. Çok ağır bir sorumluluk gibi gelir, alamazsın üstüne. Ortada kalsın istersin o anlaşılan şey; ama hiçbir şey senin düşündüğün gibi olmaz. Biri bu yükü taşımalıdır. O yapamaz bunu. Bunun varlığından haberi bile yoktur ki zaten.
Önce yükü kabullenme süreci vardır. Yük, senin hep inkar etmeye çalıştığın duygularındır. Ağır gelir. Kabul edemezsin. Baskılar artar. Herkes, her geçen gün sana bu duyguyu biraz daha aşılamaya çalışır. Senin hep fark etmeni isterler; ama bence fark edilmeden yaşanan aşktır güzel olan. Bilmeden, görmeden belki de… Yani gizli olan...
Duygularını kabul ettikten sonra alışmaya çalışırsın bu duruma. Kimse bilmesin istersin. Hep hissettiklerinden utanırsın. Aşk utanılacak bir şey değildir; ama yadırgarlar bazen. Yadırganmaktan korkarsın. Hissettiklerin açığa çıkarsa onu tamamen kaybetmekten korkarsın. İçinde tutmaya çalışırsın, yapabilirsin bunu; ama sandığından daha zordur.
Böylesine bir aşk hırçınlaştırır insanı. Olur olmaz şeylere ağlar, hemen sinirlenirsin, aniden gülersin. Düşünmediğini zannederler; ama bilemezler ki bir an bile aklından çıkmadığını.
Aşık olduğunun bilincine vardığında sessizce o hiç gelmeyecek sonu beklersin. Çok şey yaşarsın. Hatta o da yaşar… Ama senden başkası bilemez yaşadığının ne olduğunu. Senin aşk kavramın herkesten farklıdır, kimse anlayamaz.
Bu aşk yorar. Durgunlaşırsın. Aynı anda zaman geçer.
Zaman hala geçiyor. Değişen tek şey: hiçbir şey.
Beklersin… Beklersin… Hep bekleyeceğini bilemeden beklersin…
Sonunu bilemezsin… Beklersin… Zaman her şeye çözümdür. Peki aşka? Ona da çözüm müdür? Aşkın çözümü de yoktur, sonu da yoktur…
Beklersin… Beklersin… Beklersin…
alıntı.................
Kendini bir masala inandırırsın. O senin en yakınındır. Onun tek sıfatı budur. Başka da bir şey olamaz. Öyle sanırsın. Gerçekten inanırsın buna. Etrafındakileri inandırmaya çalışırsın. Başaramazsın; çünkü her şey apaçık ortadır.
Gene güneşli bir sabahta biri seni uyandırır. Sana gerçekleri gösterir, senin göremediğin gerçekleri gösterir, sanki üstüne vazifeymiş gibi... İnanmak istemezsin... İnkar edersin hep... Uzun süre inkar edersin; çünkü yakıştıramazsın kendine o duyguyu. Çok ağır bir sorumluluk gibi gelir, alamazsın üstüne. Ortada kalsın istersin o anlaşılan şey; ama hiçbir şey senin düşündüğün gibi olmaz. Biri bu yükü taşımalıdır. O yapamaz bunu. Bunun varlığından haberi bile yoktur ki zaten.
Önce yükü kabullenme süreci vardır. Yük, senin hep inkar etmeye çalıştığın duygularındır. Ağır gelir. Kabul edemezsin. Baskılar artar. Herkes, her geçen gün sana bu duyguyu biraz daha aşılamaya çalışır. Senin hep fark etmeni isterler; ama bence fark edilmeden yaşanan aşktır güzel olan. Bilmeden, görmeden belki de… Yani gizli olan...
Duygularını kabul ettikten sonra alışmaya çalışırsın bu duruma. Kimse bilmesin istersin. Hep hissettiklerinden utanırsın. Aşk utanılacak bir şey değildir; ama yadırgarlar bazen. Yadırganmaktan korkarsın. Hissettiklerin açığa çıkarsa onu tamamen kaybetmekten korkarsın. İçinde tutmaya çalışırsın, yapabilirsin bunu; ama sandığından daha zordur.
Böylesine bir aşk hırçınlaştırır insanı. Olur olmaz şeylere ağlar, hemen sinirlenirsin, aniden gülersin. Düşünmediğini zannederler; ama bilemezler ki bir an bile aklından çıkmadığını.
Aşık olduğunun bilincine vardığında sessizce o hiç gelmeyecek sonu beklersin. Çok şey yaşarsın. Hatta o da yaşar… Ama senden başkası bilemez yaşadığının ne olduğunu. Senin aşk kavramın herkesten farklıdır, kimse anlayamaz.
Bu aşk yorar. Durgunlaşırsın. Aynı anda zaman geçer.
Zaman hala geçiyor. Değişen tek şey: hiçbir şey.
Beklersin… Beklersin… Hep bekleyeceğini bilemeden beklersin…
Sonunu bilemezsin… Beklersin… Zaman her şeye çözümdür. Peki aşka? Ona da çözüm müdür? Aşkın çözümü de yoktur, sonu da yoktur…
Beklersin… Beklersin… Beklersin…
alıntı.................
