Zaman geciyor,
Hergün bir yaprak,
Hergün bir damla daha hayattan,
Büyüyorum anne.
Hani içinde bir kıvılcım olurya,
Hani herşey çok güzeldir,
Benim
kıvılcımım kor oldu,
Ama bak herşey yolunda değil anne.
Hani ufacık bir
bebekken,
Sadece acıkınca ağlarmışım,
Başka zamanlarda sürekli
gülermişim,
Artık sadece acıkınca ağlamıyorum anne.
Bak yıllar ne çabuk
geçmiş,
Sadece gülünmeyecegini öğrenmişim,
Belkide öğretilmişim.
Ben
büyümüşüm be anne.
Yanından ayrılmayan kızın,
Bak artık uzaklarda,
Üstelik yalnız,
Hemde herkesin içinde anne.
Öyle birde tuzağa
düşmüşki,
Of dese olmaz, yok dese hiç,
Adını bile koyamamış,
Yardım
etsene anne.
Anlayacağın eskiyi özledim anne,
Yeniden çocuk olmayı,
Sadece acıkınca ağlamayı,
Ve hiç şimdiyi yaşamamayı.
Zaman geriye
gitmez değilmi?
Ya da ben yeniden çocuk olamazmıyım?
Söylesene onu
unuttum diyebilirmiyim?
Yani herşey söylemek kadar kolay olabilirmi anne?
Dur söyleme,
Ben yine hayal kuruyorum değilmi?
Sadece kendimi
kandırıyorum değilmi?
Peki kalbimi kim kandıracak anne?
Eskiden
günlerin, hatta dakikaların hesabını tutardım,
Şimdi günlerden Cuma belkide
salı,
Günlerin ne önemi kaldıki,
Takvimlere bile küs oldum anne.
Yinede ayaktayım, direniyorum.
Belkide bir ışık arıyorum,
Bulunca
herşeyden kurtulabileceğim,
Ne güçlü büyütmüşsün beni anne!
Sen yinede
beni merak etme,
Herşeyle savaşmayı,
Güzel günlerinde olacagını,
Ben
senden öğrendim anne.
Yinede buralar güzel, soğukları saymazsan.
İnsanlar mutlu, beni saymazsan.
Gündüzler ve gecelerde iyi, yalnızlıgımı
saymazsan.
Beni soracak olursan anne,
Bende iyiyim, içimdeki yangını
saymazsan.